ԳՈՇԻ «ԴԱՏԱՍՏԱՆԱԳՐՔԻ» Գ ԽՄԲԱԳՐՈՒԹՅՈՒՆԸ Քրիստոնեությունը Հայաստանում պետական կրոն հռչակելու 1700- ամյակին եւ Փրկչի ծննդյան 2000-ամյակին նվիրված՝ օրերս լույս տեսավ Մխիթար Գոշի «Դատաստանագրքի» 3-րդ տարբերակը (փոխադրմամբ՝ Մաքսիմ Ոսկանյանի)։ Հրատարակությունը «Ռեյտինգ» շաբաթաթերթինն է։ «Այս մատյանը հարկ է, որ սեղանի գիրք լինի հոգեւոր իշխանավորների, քահանաների, թագավորների եւ բոլոր դատավորների համար։ Առհասարակ, նաեւ յուրաքանչյուր մարդու, որն ունի հավատ, ըմբռնում եւ, ինչպես Գոշը կասեր՝ «իմաստնանալու» կամ «իր թերին լցնելու կարիք», իր նախաբան խոսքում հորդորում է խմբագիրը՝ Մաքսիմ Ոսկանյանը։ Ավելորդ է ասելը, որ «Դատաստանագրքի» մի շարք գլուխներով՝ Ն, Է, Ը, խոսվում է այն ժամանակ կայացած ինստիտուտների, վկաների, դատավորների երդման մասին։ Վկայի ինստիտուտի ձեւավորումը, ըստ Գոշի, սկսվում է 25 տարեկանից. «Արդ պարտավորություն է 25 տարեկանին ընտրել վկայության համար, որովհետեւ թե Աստծու առջեւ է հավատարիմ գտնվում եւ ի զորու է վկա լինել մարդկանց համար բարու եւ չարի հարցերում…»։ Ինչո՞ւ է կարեւոր վկան. «հարկավորությունից ելնելով՝ դատաստանի ժամանակ վկաներ են պետք, որպեսզի դատախազներին հակառակելու ժամանակ դատավորը կարողանա նրանց միջոցով խնդիրը լուծել, որովհետեւ անհավատալի չափերի է հասնում դատաստանավորներին դատավորների ձեռքը մատնելը…»։ Որպեսզի բացառվեն կեղծ եւ զրպարտիչ ցուցմունքներ տալը, Գոշը սահմանում էր. «Բայց պարտավորություն է վկաների համար տեսնելն ու լսելը, ապա վկայելը, որովհետեւ լավ է տեսնելը, քան լսելը եւ ճշմարիտը վկայել մարդկանց առաջ…»։ Սեփ. լր.
