Ասում է արտերկրում ճանաչված լիբանանահայ գեղանկարիչ եւ քանդակագործ Աղասին (Պողոս Թասլաքյանը):
Նա բազմաթիվ ցուցահանդեսներ է ունեցել Բեյրութում, Իսպանիայում, Ժնեւում, մասնակցել է նաեւ Նյու Յորքի «Art Expo»-ին: Մասնագետների գնահատմամբ, նրա սկզբնական շրջանի գործերը պատկանում են աբսուրդ սյուրռեալիստական, իսկ ներկայիս աշխատանքները՝ հարմոնիկ սյուրռեալիստական դպրոցին:
Պատերազմական թոհուբոհի պատճառով Պողոսը վերջերս Լիբանանից ընտանիքով տեղափոխվել է Հայաստան:
– Հոկտեմբերի 29-ին հայրենիքում առաջին անգամ կբացվի ձեր անհատական ցուցահանդեսը, ի՞նչ գործեր են ներկայացվելու:
– Այստեղ բոլորովին տարբեր ձեւով սկսա ստեղծագործել՝ ավելի ազդված հայրենիքեն: Բայց հատուկ խորագիր մը չունեմ: Մոտավորապես 25 նկարներ կցուցադրվեն: Հուսամ հաջորդին նաեւ քանդակի ցուցահանդեսս կլինի հայրենիքի մեջ: Ի դեպ, սովորած եմ Փ. Թերլեմեզյանի անվան ուսումնարանում, սակայն չեմ ավարտել, որովհետեւ մեկնել եմ Իտալիա՝ կատարելագործվելու «Academia di Belle di Venezia»-ում:
– Ուսանողական տարիների եւ այսօրվա Հայաստանի մեջ ի՞նչ փոփոխություններ եք տեսնում:
– Անշուշտ, դրական շատ բաներ կան: Երեւանը սիրունացած է: Իսկ գեղանկարչության ասպարեզն ավելի ակտիվացած է:
– Ովքե՞ր էին ձեր հաճախորդները արտերկրում, եւ ի՞նչ աշխատանքներ էին իրենց «քիմքին» հարմար:
– Լիբանանում շատ ցուցահանդեսներ արած եմ, բայց դրսի երկրներեն են ավելի շատ իմ գնորդները: Ընդհանրապես, ի տարբերություն Արեւմուտքի, Արեւելքում հիմնականում կնախընտրեն տեսարաններ: Ես միշտ չէ, որ գնորդների ճաշակներուն կենթարկվիմ: Հիմա ինձ ավելի շատ կհետաքրքրի, թե ինչպես կընդունվեմ հայրենիքում:
– Հայաստանում 5-6 մասնավոր պատկերասրահ կա, հասցրե՞լ եք այցելել եւ հայ նկարիչներից հատկապես ո՞ւմ կառանձնացնեիք:
– Ներկայի նկարիչներուն, ամենուն գործերուն ծանոթ եմ: Մեջերնուն կան լավ-լավ նկարիչներ: Ես շատ կհավնիմ, օրինակ, Ռուբեն Աբովյանը, Սամուել Գարեգինյանը… Այս երկուքը ինձ համար կարեւոր նշանակություն ունին, քանի որ ե՛ւ հայրենքին մեջ, ե՛ւ դուրսը մեծ հաջողություններ ունին:
– Շուշիում դրված է ձեր կերտած Նարեկացին… Քանդակին կարծես մի փոքր պակասում է վեհությունը: Դժվար չէ՞ր կերտել Նարեկացուն:
– Գիտեք, թերությունը պատվանդանն է, որ պիտի փոխվի: Ինչ խոսք, ավելի հեշտ է ժամանակակցին, քան Նարեկացուն կամ Խորենացուն կերտելը: Դրա համար շատ մարդոց (նարեկացիագետների) հանդիպեցա, իրենք լավ տեսան քանդակս:
– Արվեստում ամեն տեսակ «իզմ»-եր կան, դուք ո՞ր «իզմ»-ի մեջ եք ստեղծագործում:
– Ես որեւէ «իզմ»-ով չեմ սկսած նկարել: Երբ Իտալիայեն վերադարձա Լիբանան, ազդվելով միջավայրես, անմիջապես նկարներուս մեջ զգացի փոփոխություն: Հայաստանին մեջ նորեն այդ բանը կապրիմ, կրկին փոխված եմ: Նկարչի աշխատանքները պայմանավորված են էն հող ու ջրով, էն միջավայրով, որտեղ ինքը կստեղծագործի: Դառնանք «իզմ»-երուն:
Երբ 2001-ին Մադրիդում ցուցահանդես ըրինք, հոն ինչ-որ ամերիկացիներ ներկայացուցչիս հարցուցած էին՝ ո՞վ է այս Աղասին: Հետաքրքրության համար (ներկայացուցիչս) ըսել էր՝ ինչո՞ւ, սխալ բա՞ն կա: Ըսել էին, թե Նյու Յորքին մեջ ստեղծված իրենց՝ հարմոնիկ սյուրռեալիստական դպրոցին կպատկանիմ՝ թե՛ գույներով, թե՛ թեմաներով: Մինչդեռ ես կստեղծագործեմ առանց մտածելու. չէի էլ գիտեր, որ ատանկ դպրոց գոյություն ունի: Ես առանձնապես կողմնակից չեմ աս «իզմ»-երուն: