![\"\"](\"https://www.aravot.am/2009/aravot_arm/October/10/p11.jpg\")
![\"\"](\"https://www.aravot.am/2009/aravot_arm/October/10/p13.jpg\")
![\"\"](\"https://www.aravot.am/2009/aravot_arm/October/10/p10.jpg\")
![\"\"](\"https://www.aravot.am/2009/aravot_arm/October/10/p14.jpg\")
![\"\"](\"https://www.aravot.am/2009/aravot_arm/October/10/p15.jpg\")
![\"\"](\"https://www.aravot.am/2009/aravot_arm/October/10/p12.jpg\")
Ռեգբին մարզական թիմային խաղ է, որում թիմերի խաղացողները ձվաձեւ գնդակը միմյանց ձեռքով ու ոտքով փոխանցելով՝ աշխատում են այն անցկացնել մրցակցի H-ատիպ դարպասից ներս կամ դնել դարպասի հետեւի մասում նշագծված տարածքում:
Որպես մարզաձեւ՝ ռեգբիի ծնունդը համարվում է 1823 թվականի ապրիլի 7-ը, երբ Անգլիայի արվարձանային Ռեգբի քաղաքի քոլեջներից մեկի խաղադաշտում Վաթերլոոյի հաղթանակի տարելիցի պատվին կազմակերպված «ամբոխային ֆուտբոլի» մրցման ժամանակ քոլեջի ուսանողներից 16-ամյա Ուիլյամ Վեբ Էլլիսը, խախտելով խաղի կանոնները, գնդակը ձեռքով վերցնելով՝ սուրաց դեպի մրցակցի դարպասը: Նա այդ ժամանակ չէր էլ մտածում, որ դրեց գնդակով նոր խաղի՝ ռեգբիի հիմքը:
Իսկ այդ պատմական օրվանից առաջ Անգլիայում մեծ մասսայականություն էր վայելում վերը նշված «գնդակով ամբոխային խաղը», որը չուներ եւ ոչ մի կանոն: Պարզապես, մասնակիցները վազում ու պայքարում էին գնդակի համար՝ կիրառելով ամեն տեսակի հնարք: Հավանաբար, հենց դա էլ եղել է պատճառը, որ ժամանակակից ռեգբիում խաղի կանոնները բավականին կոպիտ են:
Ռեգբի խաղում են իսկական տղամարդիկ: Եվ այդ մարզաձեւի ամենաճիշտ բնութագրումը տվել է ֆուտբոլի Անգլիայի հավաքականի ավագ, սըր Ռոբերտ Մուրը: Նա ասել է. «Ֆուտբոլն ասպետների մարզաձեւ է, որ խաղում են խուլիգանները, իսկ ռեգբին՝ խուլիգանների, որ խաղում են ասպետները»:
