Չէ, մենք հասկանամ ենք, որ եթե ոստիկանության առջեւ խնդիր է դրվել, ասենք, բացել ապօրինաբար փակված փողոցը, առանց ուժի կիրառման ոչինչ չի ստացվի։ Բայց այդ դեպքում ինչո՞ւ են ակտիվիստներից մի քանիսին նաեւ ոստիկանական բաժանմունքում ծեծել, այնտեղ էլ հո հաստատ «հասարակական կարգի պահպանման» խնդիր չկար։ Ակտիվիստներն էլ, ի դեպ, նաեւ այդ նույն ոստիկանների իրավունքների համար էին պայքարում, որովհետեւ էլեկտրաէներգիան, հավատացեք, նաեւ ոստիկանների համար է թանկանալու։ Բայց նրանք այս հարցին մոտեցել են ո՛չ որպես ոստիկաններ, նրանց համար նույնպես ակտիվիստները «պիդըռներ» են, ովքեր հարամ են անում իրենց շեֆերի կերած մի կտոր հացը։ Իսկ նման դեպքերում պետք է անպայման աչքի ընկնել՝ շեֆերին հաստատ դուր է գալիս։
Հիմա՝ այս ամենի քաղաքական ենթատեքստի մասին։ Ո՞ւմ դեմ են ուղղված ակտիվիստների բողոքի ակցիաները՝ լինեն դրանք պարտադիր կուտակայինի, կարմիր գծերի կամ էլեկտրաէներգիայի թանկացման թեմաներով։ Իհարկե կառավարության դեմ։ Իսկ ո՞ւմ է ենթարկվում ոստիկանությունդ։ Ճիշտ է, ոչ թե կառավարությանը, այլ նախագահին։ Այսինքն՝ ցուցարարների վրայով «կատոկով անցնելու» հրահանգը կարող էր իջեցվել միայն նախագահականից։ Իսկ դրա միակ արդյունքը կարող է լինել այն, որ քաղաքացիական շարժումներն ավելի կհզորանան, այսինքն՝ ավելի կկոշտանա հասարակության պայքարը կառավարության դեմ։ Հասկացա՞ք նրբությունը։ Սա նշանակում է, որ Սերժ Սարգսյանը փորձում է վերականգնել իշխանական համակարգի ներսում փոքր-ինչ խարխլված իր դիրքերը, եւ ինչպես միշտ՝ հենվում է ոստիկանության վրա։ Այլ հենարան նա պարզապես չունի՝ այս պահին նույնիսկ ՀՀԿ-ն բավականաչափ հուսալի չէ։
Մարկ ՆՇԱՆՅԱՆ
Լուսանկարը՝ «Հետքի»
Կարդացեք նաև
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Չորրորդ իշխանություն» թերթի այսօրվա համարում
