Համակարգչային գրագիտության դասընթացներ կազմակերպելու նպատակով ստեղծված ընկերությունը ութ տարի անց լուծարքի ենթարկվեց և ես՝ այդ հիմնարկի տնօրեն պարոն Փայլակ Փայասլյանս անգործ մնացի:
Բայց շուտով ծանոթներիցս մեկը առաջարկեց դպրոցում ինֆորմատիկայի ուսուցչի թափուր մնացած հաստիքը զբաղեցնել: Այն ժամանակ դեռ ինֆորմատիկայի կարգին ծրագրեր և գրքեր չկային և երբ կայացավ իմ հանդիպումը այդ դպրոցի տնօրենի հետ, մենք պայմանավորվեցինք, որ ուսուցումը կանցկացնեմ այն նույն ծրագրով, որով մեր ուսումնական կենտրոնում պատրաստում էինք համակարգչային օպերատորներ:
Ինֆորմատիկա առարկային դպրոցի բարձր դասարաններում հատկացված էր շաբաթական ընդամենը մեկ ժամ (նույնիսկ 45 րոպե): Այնպես որ մեր կազմած ծրագիրը լիուլի ապահովում էր իններորդ և տասներորդ դասարանների ուսումնական ծրագրերի պահանջներին:
Այդ օրը դպրոցի 10բ դասարանում պարապմունք ունեի: Երբ դասասենյակ մտա, Վաղինակ անունով մի աշակերտ, իրեն աստղի կարգավիճակում դրած՝ երկաթյա հաստ ձողը գրկած երգում էր:
Կարդացեք նաև
Դեռ խորհրդային ժամանակներից ստեղծված ինֆորմատիկայի դասասենյակի մի անկյունում խոսափողի մի հաստ ու երկար ձող էր մնացել, որը ինձ համար անհայտ պատճառներով, չգիտես ինչու խնամքով պահպանվում էր: Երևի որպես գույք հաշվառված էր դպրոցի ունեցվածքի ցուցակում: Վաղինակը ինձ չնկատելու տվեց և շարունակեց երգել: Հետո աշակերտները հասկացրին, որ ես ներս եմ մտել, նա էլ իբր գլխի ընկնելով դադարեցրեց երգելը:
Ես էլ իմ հերթին չնկատելու տալով նրա արարքը, քայլերս ուղղեցի դեպի դասասենյակի վերջնամասը, որտեղ շարված էին համակարգիչները, դարակից հանեցի փոքրիկ խոսափողը, որը պատրաստել էի այդ օրվա դասը վարելու համար, միացրեցի համակարգչին և պատրաստելով նաև հեռարձակող բարձրախոս սարքերը, Վաղինակին կանչեցի ինձ մոտ:
Նա դժկամությամբ մոտեցավ ինձ, երևի սպասելով իմ նախատինքի խոսքերին:
-Ահա՛ քեզ, իսկական խոսափող, ամրացրու պիջակիդ, խնդրեմ երգիր և ես կձայնագրեմ, իսկ լավ ստացվելու դեպքում՝ դասարանով կլսենք քո երգերը:
Վաղինակը անակնակալի գալով շփոթվեց, կարմրեց ու մի պահ լուռ կանգնեց, երևի չկողմնորոշվելով ինչպես վարվել:
-Էլ չեմ անի, ընկեր Փայասլյան,-մի կերպ արտասանեց Վաղինակը, խոսափողը չվերցրեց, շուռ եկավ և առանց իմ թույլտվության դասարանից դուրս փախավ:
Մի պահ դասարանը լռեց, երևի զարմացած էր իմ հանկարծակի առաջարկության ու Վաղինակի անսովոր պահվածքից:
Սակայն, օգտվելով ստեղծված իրավիճակից և իմ պատրաստակամությունից՝ նրանց ցանկությունը իրականացնելու գործում, դասարանի համարձակ աղջիկներից մեկը՝ Մարինեն դիմելով ինձ, ասաց.
-Ընկեր Փայասլյան, մենք դասարանով հարցաթերթիկ ենք պատրաստել, որը բաղկացած է 62 կետերից, խնդրում ենք Ձեզ՝ առաջինը գրել ձեր պատասխանները յուրաքանչյուր հարցի դիմաց:
Ես, իհարկե, անակնկալի եկա այդպիսի հանկարծակի շրջադարձային առաջադրանքից, մի պահ շփոթվեցի, թե ինչպես պիտի վարվեմ հիմա: Վաղինակը դուրս գնաց, դասը խանգարվեց, հիմա էլ՝ առաջարկում են հարցաթերթիկ լրացնել:
-Տվեք ինձ հարցաթերթիկը և ես խոստանում եմ, որ մյուս դասին պատասխանները լրացրած ձեզ կհանձնեմ,-ասացի ես,-իսկ հիմա շարունակում ենք մեր դասը:
-Լա՛վ էլի, հիմա պատասխանեք,-միաբերան, կարծես խոսքները մեկ արած, լսվեց աշակերտների խնդրանքը:
-Բայց մենք այսօրվա թեմա ունենք,-ասացի ես, պլանից հետ կմնանք:
-Եթե պլանից հետ մնանք, շաբաթ օրը լրացուցիչ կգանք, կպարապենք,-վրա տվին աղջիկները:
Տղաները լուռ հետևում էին այս բանակցություններին միայն, երևի նրանց այնքան էլ չեր հետաքրքրում այդ չարաբաստիկ հարցաթերթիկի ճակատագիրը:
-Դե՛, լավ, որ շատ եք ցանկանում,-ասացի ես,- այն հիմա կլրացնեմ միայն մի պայմանով, եթե դուք այդ ընթացքում բացարձակապես լուռ մնաք:
-Համաձայն ենք, համաձայն ենք, խոստանում ենք-միաբերան գոչեցին աղջիկները և տիրեց քար լռություն, որը նշանակում էր, թե պայմանը ընդունված է:
Ես վերցրի աշակերտական տետրը, հերթով սկսեցի կարդալ հարցերը, ապա դրանց պատասխանները գրել՝ ըստ հարցի կարևորության կամ սպասվող ծավալի: Հարցեր կային, որոնց լուրջ էի պատասխանում, բայց կային նաև այնպիսիները, որոնց հումորով էի վերաբերվում:
Մոտ քսան րոպե տևեց գործընթացը, որի ընթացքում դասարանում նույնիսկ շշուկներ չէին լսվում, այնքան սպասողական ու լարված վիճակում էին գտնվում աշակերտները:
-Ահա և վերջ,-ասացի ես և աշակերտական տետրը հանձնեցի նրանց:
Եվ ինչ տեղի ունեցավ հետո, միայն ինձ և այդ դասարանի աշակերտներին է հայտնի: Նրանք արագորեն խլեցին տետրը իմ ձեռքից և խմբվելով իրար գլխի, հանձնարարեցին արագ կարդացող Լարիսային բարձրաձայնել իմ պատասխանները: Ամեն մի հարցի պատասխանը լսելուց հետո հնչում էր հիացական աղմուկը կամ շռնդալից ծիծաղը, իսկ որոշ դեպքերում էլ դիմելով ինձ հարցնում էին.
-Իրո՞ք այդպես է եղել, ընկեր Փայասլյան:
Իմ պատասխանից հետո կամ ծիծաղը նորից էր պայթում կամ ընդունվում էր ի գիտություն և կարդալը նորից շարունակում էին:
Անցել է քսանից ավելի տարիներ, ցավոք սրտի այդ հարցադրումներից գրեթե ոչինչ չեմ հիշում, բացի 9-րդ հարցի պատասխանից, որտեղ գրված ՝«Դուք քանի՞ անգամ եք սիրահարվել» հարցին, ես կարճ ու կտրուկ պատասխանել էի՝ 13, շեշտելով այդ չարաբաստիկ թիվը, որը որպես կանոն հասարակության կողմից անհաջողության սիմվոլ է համարվում:
Ամենափոթորկուն քննարկումը հենց այդ պատասխանի շուրջ տեղի ունեցավ, որի համար ես ստիպված էի նրանց բազմաթիվ հարցերին պատասխանել լուրջ կամ հումորով: Երևի այդ հարցը տվյալ հասակի աղջիկներին առավել շատ էր հետաքրքրում:
Ինֆորմատիկայի դասաժամը, բնականաբար, տապալվեց, չհաշված այն, որ հաջորդ շաբաթվա դասաժամին այն իր շարունակությունն էլ ունեցավ:
Բայց ամենակարևորն այն էր, որ դպրոցի տնօրենի ուսումնական գծով տեղակալ ընկեր Հայարփի Վարդևանյանը չիմացավ այդ մասին, թե չէ մանկավարժական խորհրդում հարցս անպայման կքննարկվեր ու համապատասխան որոշում կկայացվեր: Երևի բախտս բերեց:
ՍԻՄԱԿ ԳԱԼՍՏՅԱՆ
