Ամեն անգամ, երբ լարվում է իրավիճակը սահմանին, Հայաստանի ներսում ի հայտ է գալիս երկու տիպի ծայրահեղություն: (Թե ինչ են երբեմն խոսում եւ գրում արտասահմանում ապրող նախկին հայաստանցիները, չեմ ուզում քննարկել, նրանց մեջ հաճախ խոսում է «աբիժնիկությունը»): Այստեղ՝ Հայաստանում, ծայրահեղությունները երկուսն են՝ «վայ, կորանք, պատերազմ է սկսվել» եւ՝ «հեսա թուրքերին կջարդենք, կփշրենք»: Թե՛ ավելորդ տագնապները եւ թե՛ հակառակորդին թերագնահատելը հասուն մտքի արգասիքներ չեն:
Իրականությունն, իմ կարծիքով, հետեւյալն է.
1/ 1992 թվականին սկսված պատերազմը չի ավարտվել, այն շարունակվում է եւ շարունակվելու է տարիներ, գուցե տասնամյակներ: Երկու կողմերից էլի կլինեն զոհեր ու վիրավորներ:
2/ Հայաստանն ու Արցախը չեն կործանվի, աշխարհի երեսից չեն ջնջվի, մենք շարունակելու ենք ապրել մեր հողում: Ով չի ուզում, իր գործն է:
Կարդացեք նաև
3/ Արցախ – Ադրբեջան շփման գիծը էական փոփոխություններ չի կրի (Հայաստան-Ադրբեջան պետական սահմանն ընդհանրապես քննարկման առարկա չի): Ադրբեջանն ուժ չունի դա անելու, մերոնք ուժ ունեն, բայց դա չեն անի՝ քաղաքական հաշվարկներից ելնելով:
4/ Արցախցիներն ընկրկողը, նահանջողը չեն (հավատացեք, դա գիտեմ ոչ միայն համացանցից կամ գրքերից):
5/ Ի հեճուկս պատերազմի, Հայաստանն ու Արցախը պետք է լինեն ազատ եւ ժողովրդավարական երկրներ, զարգացած տնտեսությամբ եւ մշակույթով:
Արամ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ
Ներածականին մէջ նշվում են միայն Հայաստանի բնակիչները եւ «արտասահմանում ապրող նախկին հայաստանցիները»:
Իսկ արտասահմանում ապրող ոչ-հայաստանցի հայերը՞…
Այդ աստիճա՞ն անհետացած ենք ուրեմն…
Գիտցէք միայն թէ իսկապէս ահաւոր տագնապի մէջ ենք,
մենք ալ… «այդտեղ»:
(Հիւսիսային Ամերիկայում յատկապէս ցնցված ենք, նկատի ունենալով որ, պատերազմի բռնկման պատճառներին վերաբերող բազմաթիւ վարկածների ամենահաւանականներից մին այն է, թէ՝ Թուրքիոյ միջոցաւ, ԱՄՆ-ի կողմէ Ռուսաստանի դէմ հարված մըն է կատարվածը… Ռուսաստանի ազդեցութեան տակ գտնվող տարածքաշրջանը ծանրօրէն անկայուն դարձնելու միտումով… )
Մ. Հայդուկ Շամլեան, Գանատա
https://www.shoushisummercamp.org/
Հայդուկ ջան, դուք ավելի բարի եք Հայաստանի նկատմամբ, քան այստեղից հեռացած-նեղացածները: Դրա համար այդ համատեքստում չեք հիշատակվում:
Մենք ուղղակի պաշտում ենք Հայաստանը: Բառին ոչ թէ փոխաբերական, այլ տառացի իմաստով: Չափազանց մեծ ու բազմերանգ յուզում կայ այս օրերին մեր գիտակից շրջանակների մէջ՝ տխրութիւն, խռովք, զայրոյթ, մտահոգութիւն, Ցեղասպանութեան վէրքերի վերաբորբոքում… Կը ջանանք միջազգային ուշադրութիւնը զարթնեցնել, այլազան մակարդակների վրայ: Կը հանդիպինք ընդհանրապէս անտարբերութեան, երբեմն ալ վիրաւորական արտայայտութիւնների: ( Իսկ եթէ վերեւ նշած վարկածս ճիշդ է, այս անգամ, Հիւիսային Ամերիկայում, թշնամի հողի վրայ ենք: Այդ ալ բառացիօրէն: )