Գուցե պարադոքսալ հնչի, բայց Երրորդ հանրապետության միակ խորհրդարանը, որը բնույթով քաղաքական է եղել, ձևավորվել է Սովետական Հայաստանում՝ 1990-ի մայիսին: Խորհրդարանական վեց ընտրություններում ԱԺ քաղաքական, մասնագիտական, բարոյական որակները միայն անկում են ապրել՝ Հայաստանում պառլամենտարիզմը իջեցնելով լավագույն դեպքում КВН-ի, որպես կանոն՝ քրեական սխոդկայի մակարդակի: Կառավարման նախագահական համակարգը քողարկել է խորհրդարանի մերկությունը՝ այն իշխանության կենտրոնից վերածելով «արտոնյալների ակումբի», որտեղ գերակշռող քրեաօլիգարխիան հայտնվել է Բաղրամյան 26-ից գնված ինդուլգենցիայի շնորհիվ:
Գործող խորհրդարանը, որը 2018-ի ապրիլից դառնալու է իշխանության միակ ընտրովի, բարձրագույն մարմինը, ձևավորվել է նույն սկզբունքով՝ քրեաօլիգարխիան ինդուլգենցիա է գնել նախագահական նստավայրից, ձայներ՝ հասարակությունից:
Խորհրդարանն օբյեկտիվորեն համակարգի հայելին է, բայց նաև դրա ստատուս քվոյի հիմնական երաշխիքը՝ անգամ խորհրդարանական կառավարման պարագայում:
Եթե Սերժ Սարգսյանը դառնա վարչապետ, ապա գործող խորհրդարանի կյանքում, ըստ էության, ոչինչ չի փոխվի՝ չնայած սահմանադրական կարգի արմատական տրանսֆորմացիային: Գործող ԱԺ-ն Սերժ Սարգսյանի գրպանում է և այդ ստորացուցիչ կարգավիճակում էլ մնալու է, եթե անգամ փոխվի գրպանի տիրոջ պաշտոնը կամ այն փաթեթավորումը, որով խորհրդարանը հայտնվել է Սարգսյանի գրպանում:
Մյուս կողմից՝ գործող խորհրդարանը կարող է դառնալ Սերժ Սարգսյանի դրած քաղաքական ականը ցանկացած կառավարության տակ, որի ղեկավարը 2018-ին կդառնա այլ մարդ: Խնդիրն այն չէ, որ Սարգսյանի գրպանային մեծամասնությունը դավեր կկազմակերպի վարչապետի կամ կառավարության դեմ: Նման բանի անհրաժեշտություն նույնիսկ չկա, որովհետև խորհրդարանական այսօրվա մեծամասնությունն ու նրա «այլընտրանքն» արդեն դավադրություն են ցանկացած վարչապետի ու կառավարության դեմ, որոնք կփորձեն անգամ իսկ ստատուս քվո «խմբագրել»:
Արամ Ամատունի
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Ժամանակ» թերթի այսօրվա համարում
