Մասնագիտությամբ ինժեներ-հիդրոտեխնիկ 69-ամյա Գևորգ Ասատրյանը Սիսիանում ՈՄԱ-ի (Ողջ մնալու արվեստը) Սիսիանի մասնաճյուղի արագացված դասընթացների մասնակիցներից է: Նա 17 տարի բանկի կառավարիչ է աշխատել, սակայն Արցախյան երկրորդ պատերազմից հետո որոշել է միանալ ՈՄԱ-ին և մարտ ամսից արդեն մասնակցում է պարապմունքներին:
«Արդեն մենք ազգովի պետք է պատրաստ լինենք, որ մենք մեզ կարողանանք պաշտպանենք: Եթե մենք մեզ չպաշտպանենք, ոչ մեկը մեզ չի պաշտպանելու»,- ասում է պարոն Գևորգը:
Նա հիշում է, որ նոյեմբերի 16-ին կրակոցների ձայներ են լսվել Սիսիան քաղաքում, սակայն ոչ բոլորն են գիտակցում իրավիճակի լրջությունը. «Մենք պետք է միանգամից ազգ-բանակ դառնանք, երկիրն էլ՝ ամրոց: Ամեն մի համայնք պետք է ամրոց լինի: Սա է ստիպում: Եվ կապ չունի տարիքը. ամեն մեկը իր անելիքը պետք է անի»:
Կարդացեք նաև
Պարոն Գևորգը պատմում է, որ միշտ սպորտով է զբաղվել, և միշտ էլ խմբում ամենաավագն ինքն է եղել. «Չեմ կարող ասել, որ դժվարություններ են եղել, ընդամենը ցանկություն է պետք, որ ինչ-որ մի բանով պիտանի լինենք: 44-օրյա պատերազմի ժամանակ շատ վատ էինք զգում, որ ոչինչով չէինք կարող օգնել: Մտածում էինք գնանք, բայց որ գնանք պետք է թիրախ լինենք թշնամու համար, որովհետև ո՛չ զենք օգտագործել, ո՛չ նորմալ մարտավարություն գիտեինք: Ոչինչ չիմանալով գնալով ավելի մեծ վնաս կտայինք: Դա ստիպեց, որ այսպիսի մեծ տարիքում սովորենք: Քանի ապրում ենք, պետք է սովորենք»:
Իսկ եթե տարիքի պատճառով իրեն թույլ չտան մասնակցել ռազմական գործողությունների, պարոն Գևորգը պատրաստ է նաև թիկունքում աշխատանքներ կատարել. «Համապատասխան օգնություն կարող ենք ցուցաբերել բանակին: Եվ մեր կազմակերպությունն էլ, հասարակական կազմակերպություն է, որը բանակից դուրս չէ: Եթե որևէ գործողությունների մասնակցում ենք, բանակի կազմում պետք է լինենք, որովհետև արդեն պետություն ունենք: 90-ականներին, երբ պետականություն չունեինք, կամավորական ջոկատներով էինք կռվում: Հիմա, երբ բանակը կա, բանակի կազմում պետք է լինենք, որ մի օգուտ տանք»:
Պարոն Գևորգը ընդգծում է, որ իրենք մտածում են միայն Հայաստանի սահմանները անառիկ պահելու մասին. «Իսկ իրենք (նկատի ունի Ադրբեջանը, խմբ.) վատ են զգում, որ չեն կարող այդ սահմանները խախտել: Եվ խաղաղության միակ գրավականը ուժն է, ցավոք սրտի, բայց ուժն է, որովհետև ոչ բոլոր ժողովրդներն են հասկանում խաղաղության գինը: Մանավանդ, մեր հարևանները: Իսկ խաղաղություն ցանկացողը պետք է միշտ պատրաստ լինի պատերազմի»:
Ամի ՉԻՉԱԿՅԱՆ
