Հայաստանի համար բալանսավորված արտաքին քաղաքականությունը միշտ էլ առաջնային է եղել՝ աշխարհաքաղաքական բախման կիզակետում հայտնվելուց խուսափելու համար, առավել ևս հիմա, երբ մեր երկիրը լուրջ անվտանգային խնդիրների առաջ է կանգնած։ Տարիներ շարունակ վարվող փոխլրացնող քաղաքականության արդյունքում Հայաստանը ձգտել է ապահովել և զարգացնել իր կապերը մի կողմից՝ Ռուսաստանի, իսկ մյուս կողմից՝ Արևմուտքի, մասնավորապես ԵՄ-ի հետ։ Այսպիսի հետևողական քաղաքականության արդյունքում է, որ ունենք եզակի մի իրավիճակ, երբ լինելով ԵՏՄ անդամ՝ Հայաստանը միաժամանակ հասել է նրան, որ համապարփակ և ընդլայնված գործընկերության մասին համաձայնագիր է ստորագրել ԵՄ-ի հետ։
Պատահական չէ, որ երկու աշխարհաքաղաքական կենտրոնների հետ միաժամանակ համագործակցելու «և-և»-ի մոտեցումը գնահատվում է որպես ձեռքբերում՝ ի հակադրություն «կամ-կամ»-ի, որը ենթադրում է միայն աշխարհաքաղաքական կենտրոններից միայն մեկի հետ հարաբերությունների խորացում, այն էլ՝ մյուսի հաշվին։ Սակայն Ստրասբուրգում Եվրոպական խորհրդարանի առջև Փաշինյանի ելույթը լիովին հակասում է արտաքին քաղաքականության «և-և»-ի մոտեցմանը։ Խնդիրն այն է, որ նա եվրոպական այդ հարթակում հրապարակայնորեն բողոքեց կամ բամբասեց Ռուսաստանից։ Անգամ այնպիսի տպավորություն է ստեղծվում, թե այդպիսով Փաշինյանը հատուկ աջակցություն է ակնկալում ԵՄ-ից ու հիմքեր է ստեղծում ՀՀ արտաքին քաղաքականության վեկտորն ամբողջությամբ դեպի Արևմուտք ուղղելու համար։ Բայց ամեն ինչ այդքան էլ միանշանակ չէ:
Արթուր ԿԱՐԱՊԵՏՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Փաստ» թերթի այսօրվա համարում
