«Մարդու իրավունքների եվրոպական դատարանը ռազմական տրիբունալ չէ եւ, հետեւավաբար, չէր ակնկալվում, որ կպատասխանի այն հարցին, թե Օսմանյան Թուրքիայի կողմից իրականացված հայերի ջարդերը Ցեղասպանություն էին, թե ոչ: Այդուհանդերձ, ՄԻԵԴ Մեծ պալատի այս տարվա հունվարի նիստը նման էր լավ բեմադրված թատերական դատավարության, որին մասնակցում էին բազմաթիվ դերասաններ, որոնք բեմադրված ելույթներով փորձում էին տարբեր պատմական պատմություններ ներկայացնել»,- անդրադառնալով Փերինչեքն ընդդեմ Շվեյցարիայի գործով ՄԻԵԴ որոշմանը, գրել է Ամստերդամի ազատ համալսարանի դասախոս Ուլադիսլաու Բելավուսաուն (լուսանկարում):
Aravot.am-ին ուղարկած հոդվածում հեղինակը նշել է, որ վերոնշյալ դատական լսումների տարին էլ էր տպավորիչ. «2015 թվականին նշվում է Օսմանյան Թուրքիայում 1.5 միլիոն հայերի ողբերգական կոտորածը, որը լայնորեն բնութագրվում է որպես «Հայոց ցեղասպանություն»: Ցավոք սրտի մեդիա ուշադրությունը կենտրոնացած էր այն փաստի վրա, որ Ջորջ Քլունիի կինը ներկայացնում էր հայկական կողմը: Նույն ժամանակ դատարանի շենքը շրջապատվել էր ցուցարարների մեծ խմբերով, որոնք Թուրքիայի եւ Ադրբեջանի դրոշներ ունեին ու այս միջոցառումը պատկերացնում էին որպես իրենց վերածննդի փուլ»:
Ըստ դասախոսի՝ արդարության համար պետք է նշել, որ դատարանը միտում չուներ հեշտացնելու այս վերածնունդն, այնպես ինչպես, օրինակ՝ ԱՄՆ-ի Գերագույն դատարանը չէր ցանկանում օգնել նացիստական դաժանությունների վերածննդին, երբ նրանք 1977 Իլինոիսում շքերթ էին անցկացնում. «Սակայն սա 128 էջերից կազմված երկար վճիռ է, որտեղ կան տարբեր եւ համընկնող կարծիքներ: Սա մի շարք հարցեր է բարձրացնում եւ հնարավոր է օգտագործվի թուրք եւ ադրբեջանցի ազգայնականների կողմից»:
Պատրաստեց Աշոտ ԻՍՐԱԵԼՅԱՆԸ
