Վերջին օրերին մամուլում անընդհատ հրապարակումներ են լինում՝ նվիրված Սարդարապատի հերոսամարտի 90-րդ տարելիցին, որոնց ենթատեքստում 1918-20 թթ. Հայաստանի դաշնակցական կառավարության գովքն է: Այս իրողության դեմ ըմբոստանում է Հայաստանի կոմունիստական կուսակցությունը: Երեկ ՀԿԿ կենտկոմի առաջին քարտուղար Ռուբեն Թովմասյանն «Առավոտի» հետ զրույցում պատմական էքսկուրս կատարելով՝ նկատեց. «Այսօր շատ ու շատ գեներալներ, անհատներ փառաբանվում են՝ իբր կազմակերպել եւ առաջնորդել են այդ հերոսամարտը, մինչդեռ փաստն այն է, որ Հայաստանն ու հայ ժողովուրդն այդ օրերին լքված էին: Նազարբեկյանը՝ ում այսօր մեծարում են, այն օրերին գնահատվել է բացասական կերպար:Երբ թուրքական զորքն արդեն մտնում էր Ալեքսանդրապոլ, նա փախել է քաղաքից, իսկ տեղի ժողովուրդը, իրեն հատուկ հումորով, մեքենայի ետեւից գոռացել է՝ «Նազադ, բեգոմ. օսկով Ղարսը ծախեցիք՝ հերթն Ալեքսանդրապոլի՞նն է»: Ընկեր Թովմասյանը ցավով է ընդգծում, որ այդ տարիներին Բաքվում գտնվող Ստեփան Շահումյանի բոլոր զգուշացումները, որ հայ զորքի տրամադրության տակ կա շուրջ 30 հազար մարդ, ովքեր պատրաստ են հանուն հայրենիքի կռվել, անուշադրության են մատնվել: Ավելին, Երեւանի Դուման՝ Ենգիբարյանի նախագահությամբ, ընդունել է քաղաքագլուխ, դաշնակցական Թոշյանի առաջարկությունը՝ քաղաքն առանց դիմադրության հանձնելու թուրքերի ողորմածությանը: «Հայ ժողովուրդը կռվում եւ հաղթում էր, իսկ վարիչները տեղյակ չլինելով՝ Բաթումում կնքում էին այն խայտառակ պայմանագիրը, որով Հայաստանին մնում էր 10 հազար քառակուսի կիլոմետր տարածք՝ ներառյալ Սեւանա լիճը»: Ընկեր Թովմասյանը հիշեցրեց. «Միայն 1968 թ. Հոկտեմբերյանի շրջանի ժողովուրդը կոլխոզների միջոցներից հավաքեց հինգ միլիոն ռուբլի, եւ կառուցվեց հուշահամալիրը՝ Հաղթանակի 50-ամյակին ընդառաջ: Եթե կոմունիստները չկառուցեին հուշահամալիրը՝ Հաղթանակի 90-ամյակը օձ ու կարիճների «բնակավայրում» պիտի տոնեինք»:
