Կամ Ամանորի էրոտիկ ներկայացում՝ փոքրիկների համար
![\"\"](\"https://www.aravot.am/2010/aravot_arm/January/12/p20.jpg\")
Ստանիսլավսկու անվան ռուսական դրամատիկական թատրոնը այս տարի եւս չանտեսեց փոքրիկ հանդիսականին: Թատերասերների դատին հանձնվեց Ամանորի ներկայացում՝ ըստ Յուրի Բոգանովի «Կոշչեյն ամուսնանում է» պիեսի:
Այն բեմադրել էր նույն թատրոնի դերասանուհի Իրա Հարությունյանը, ում թատրոնի ղեկավարությունը արդեն քանի տարի վստահում է Ամանորի ներկայացումները: Ի. Հարությունյանն առաջին մասնագիտությամբ ռեժիսոր է: Նրա բեմադրած «Արքայադստեր 100 համբույրը» ներկայացումը հաջողություն է ունեցել ոչ միայն ռուսական թատրոնի բեմում, այլեւ հատուկ մրցանակի է արժանացել Սանկտ Պետերբուրգի «Առլեքին» թատերական հեղինակավոր փառատոնում, հաջողված էր նաեւ անցյալ Ամանորին ներկայացված նրա «Տուն-տնակը», ինչը դժվար է ասել «Կոշչեյն ամուսնանում է» բեմադրության մասին:
Ներկայացումը պատմում է այն մասին, որ ռուսական բանահյուսության ամենավառ չար հերոսուհի Բաբա Յագան էլ սիրել գիտի: Ավելին, պարզվում է՝ կախարդ-պառավը վաղուց աչք էր դրել իր վաղեմի ծանոթ Անմահ Կոշչեյի ունեցվածքին ու հարստությանը: Ճարպիկ Վասիլիսայի օգնությամբ անտառի վհուկը վերջապես գտնում է սպասված երջանկությունը:
Ներկայացման վերջում երկու հարսանիք է լինում: Եվ Յագան է ամուսնանում, եւ Վասիլիսան է տնավորվում: Այս ամենը, իհարկե, կարող էր իսկապես զվարճալի լիներ, եթե… բեմում անվերջ շիլաշփոթ չտիրեր: Նախ հեքիաթի հերոսները այնքան էլ համոզիչ չէին, բացառությամբ Բաբա Յագայի (Երվանդ Ենգիբարյան): Երաժշտական ձեւավորումն անհաջող էր: Հավանաբար օրիգինալ լինելու համար վհուկը ցախավելը ձեռքին՝ մարմինն էր թափահարում Վերկա Սերդյուչկայի «Սրտիկը տուկ-տուկ», մեղմ ասած, էրոտիկ երգի ներքո: Փաստենք, որ տեղ-տեղ հեքիաթում հնչում էին նաեւ դասական երաժշտությունից հատվածներ: Կարծում ենք, որ վուլգար ռիթմերի փոխարեն տեղին կլիներ մանկական երգեր օգտագործելը: Ի դեպ, երաժշտական ձեւավորման հեղինակն էլ է Ի. Հարությունյանը:
Անահիտ Գաբրիելյանի Վասիլիսան բոլորին քաջ ծանոթ ռուսական հեքիաթների վասիլիսաներից չէր՝ մի քիչ լաչառ էր ու կամակոր: Ամենեւին սարսափազդու չէր Դավիթ Սեղպեյանի Կոշչեյը: Նա բավական համակրելի էր, ասես արքայազն լիներ, որը հրաշալի պարում էր: Յուրի Իգիթխանյանի Իվան Բագատիրն էլ հին ռուսերենով էր փորձում գրավել հանդիսատեսին, սակայն վերջինս անհաղորդ էր այդ ռուսերենին: Դահլիճը լքողներ էլ գտնվեցին, չհաշված ձանձրույթից դահլիճում զբոսնող փոքրիկներն ու նրանց դժգոհ ծնողները:
Ինտերնետ նամակագրությամբ կապվեցինք «Կոշչեյն ամուսնանում է» պիեսի հեղինակ Յուրի Բոգանովի հետ:
«Իմ պիեսները երկար ժամանակ չէին բեմադրվում: Միակ բեմադրիչը եղել է իմ կինը՝ Նինան: 2003 թվականից, երբ հնարավորություն ընձեռվեց պիեսներս տեղադրել ինտերնետում, զգացի, որ դրանց հանդեպ հետաքրքրություն կա»,- ասաց Բոգանովը ու հավելեց, որ իր հեքիաթի հերոսները, կարծես «անագե զինվորներ» լինեն, որոնք ամեն անգամ շունչ են առնում մանկան երեւակայության «մարտադաշտում»:
Յու. Բոգանովի կարծիքով, իր պիեսները ռեժիսորներին տալիս են ազատ ստեղծագործելու լայն հնարավորություն: Եվ որեւէ ձախողված ներկայացման մասին առայժմ չի լսել: Բոգանովը չցանկացավ խոսել պիեսի հեղինակային իրավունքներին վերաբերող հարցերի շուրջ: Ինչ վերաբերում է ֆինանսականին, այդ մասին էլ ասաց, որ դա իր եւ Ռուսական թատրոնի գործն է:
Այս պահին Բոգանովը ստեղծագործական դադար է հայտարարել, ունի մի քանի անավարտ աշխատանք: Նա նշեց, որ Երեւան գալու մասին դեռ չի մտածում: