Եվ այսպես՝ Օպերայի եւ բալետի ազգային ակադեմիական թատրոնի աշխատակիցների գործադուլի հենց հաջորդ օրը իշխանությունները որոշեցին 20 տոկոսով բարձրացնել նրանց աշխատավարձերը։ Նման կայծակնային արձագանքի պատճառները հասկանալի են. «վարակը» կարող էր շատ արագ տարածվել, եւ կամաց-կամաց ամբողջ Հայաստանը կմտներ գործադուլի մեջ։
Հիմա արդեն հասկանալի է, որ օպերայի արտիստներն «ըմբռնումով կմոտենան ստեղծված իրավիճակին» եւ չեն շարունակի պայքարը պարտադիր կուտակային համակարգի դեմ։ Մի քիչ կդժգոհեն (գուցե 20-ի փոխարեն 40 տոկոսով բարձրացնեն աշխատավարձերը), մի քիչ կնեղանան (որ բռի իշխանությունները չեն գնահատում իրենց բարձր արվեստը), մի քիչ կփիլիսոփայեն (ինչպես արտիստներից մեկն էր ասել՝ «ազգին դարձրին չարչի, դե արի ու Հայաստանից մի փախչի»), ու դրանով էլ ամեն ինչ կավարտվի։
Ինչո՞ւ։ Որովհետեւ տպավորությունն այնպիսին է, թե որեւէ մեկն «ազգին» զոռով չի դարձրել չարչի, «ազգն» ինքնակամ է չարչի դարձել, ընդ որում՝ մեծ հաճույքով։ Իսկ չարչին պայքարում է միայն իր գրպանի համար, որեւէ այլ արժեք նրա համար գոյություն չունի, եթե ունի էլ՝ նա հանուն դրա չի պայքարի։
Մարկ ՆՇԱՆՅԱՆ
Կարդացեք նաև
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Չորրորդ իշխանություն» թերթի այսօրվա համարում
