Արդեօք յաջողուե՞ց մեզ անկախութեան թանկ ու խիտ քսանհինգ տարիների ընթացքում կառուցել քաղաքացիական հասարակութիւն, հասնել սեռերի փաստացի իրաւահաւասարութեան:
Հանրային, քաղաքական կեանքի բազմաթիւ երեւոյթների պէս, այս հարցին նոյնպէս դժուար է միանշանակ պատասխան տալը:
Եթէ քաղաքացիական հասարակութիւնը դիտարկենք որպէս հասարակական կազմակերպութիւնների, ինստիտուտների կամ խմբերի կամաւոր գործառոյթ, որի շուրջ համախմբւում են տուեալ երկրի քաղաքացիները՝ փոփոխելու-հակազդելու որեւէ մասնաւոր կամ պետութեան կողմից որդեգրուած քաղաքական, սոցիալական տնտեսական գործընթաց (սա Լոնդոնի քաղաքական դպրոցի սահմանումն է), ապա դժուար է դրական գնահատական տալը:
Քաղաքացիական հասարակութիւնը նաեւ հանրութեան տարբեր շերտերի, այդ թւում՝ կանանց եւ տղամարդկանց համագործակցութեան ու փոխազդեցութեան բազմաշերտ յարաբերութիւն է ենթադրում, ուր անխուսափելի անհրաժեշտութիւն են պետութեան կողմից երաշխաւորուած մարդկային իրաւունքներն ու ազատութիւնները, անհատի տնտեսական անկախութիւնը, նրա անհատական իրացման ու անհատական ինքնորոշման իրաւունքը:
Եւ, ի հարկէ, սրանք ժողովրդավարական պետութեան արմատական բաղադրիչներն են, օդի պէս անհրաժեշտ ոչ միայն սոցիալական պետութեան, այլեւ՝ հանրային ու քաղաքակրթական առաջընթացի համար:
ԼԻԼԻԹ ԳԱԼՍՏԵԱՆ
Նյութի մանրամասները կարդացեք asbarez.com-ի կայքում