Երբ սպասումներն ի դերեւ են լինում, արդարացում գտնվում է. «Չունենք ծրագիր, չունենք ազգային գաղափարախոսություն, միասնական չենք»։ Ավելի լավ ձեւ՝ արդարացնելու անգործությունը եւ ապատիան, հազիվ թե գտնվի։ Ի՞նչ ասել է «ազգային գաղափարախոսություն»։ Սեփական բակը, փողոցը, քաղաքը մաքուր պահելու, Ֆեյսբուքում չզազրախոսելու, գործի վայրում չծուլանալու համար ի՞նչ գաղափարախոսություն է պետք։
Ընտրակաշառք բաժանելն ու ստանալը հակաօրինական է, հակաբարոյական։ Ի՞նչ «ծրագիր» է պետք, որպեսզի մարդն այսօր 5 կամ 10 հազար դրամ չվերցնի, չգնա-չքվեարկի իշխանության օգտին, իսկ վաղը չբողոքի: Կան տարրական բաներ, որոնք եթե խախտվում են, այլեւս ոչ մի օրենք, անգամ ամենակատարյալը, հասարակությանը չի փրկի։ Երբ մարդ ամեն ինչ անում է, որ զորակոչային տարիքի իր որդուն Հայաստանից դուրս ուսման ուղարկի, ծայրահեղ դեպքում այնպես դասավորի, որ ճակատային զորամասում չծառայի, բայց հրապարակավ գոնե չի լռում, ի՞նչ «գաղափարախոսության» մասին է խոսքը։ Մեզնից ո՞վ է, որ իր հարազատին, մերձավորին, ծանոթ-բարեկամին կարող է օրենքի առջեւ մեղավոր ասել։ Ոչ ոք։ Երբ մեր մերձավորը հայտնվում է անհարմար վիճակում, մենք նրան արդարացնում ենք, ապա հազարումի կապեր օգտագործում, որպեսզի գործը կարճվի, չհասնի դատարան։ Վերջում էլ դատարանի հետ ենք գործարքի մեջ մտնում։ Բայց բոլորով ասում ենք, որ «երկրում դատարաններն անկախ չեն»։
Վահրամ ԱԹԱՆԵՍՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Հրապարակ» թերթի այսօրվա համարում
Կարդացեք նաև
