Ինչպես գիտենք, առաջին նախագահի ելույթների, առհասարակ՝ նրա խոսքի գլխավոր բաղադրիչներից, այսպես ասած՝ համեմունքներից մեկը կծու հեգնանքն է, մյուսը, թերեւս՝ տողատակերի քառիմաստությունը։ Ուստի այս պահին մնում է գուշակել, թե ինչ նկատի ուներ առաջին նախագահը՝ ասելով. «…Ազգ, որի ուրախության ու հպարտության միակ առարկան այսօր Հենրիկ Մխիթարյանն է»։
Թերեւս, որոշակիորեն ճանաչելով տեր-պետրոսյանական խոսքի ընդգծված ոճը, մեզ մնում է կանխագուշակություններ անել։ Գուցե այն, որ առաջին նախագահը, ինչպես միշտ, իր ոճին անդավաճան ու հարազատ՝ հեգնում է, նկատի ունենալով, որ մի ողջ ազգի պատիվ չի բերում, որ նրա ուրախության եւ հպարտության առարկան այսօր Հենրիխ Մխիթարյանն է։
Ուրեմն եթե այդպես է, նշանակում է Լեւոն Տեր-Պետրոսյանը գաղափար անգամ չունի, թե ժամանակակից աշխարհում, ժամանակակից մարդու, նաեւ հայ մարդու իրականության տիրույթում ինչ է ֆուտբոլը եւ որքան տեղ է գրավում նրա բովանդակ կյանքում։ Այո, փաստ է՝ տարիներ շարունակ Հայաստանում առկա գաղջի ու ճահճի մեջ հազարավոր մարդկանց համար, հայկական ֆուտբոլի իսկական երկրպագուների համար Հենրիխ Մխիթարյանը հույս է դարձել, ուրախության ու երջանկության մի ուրույն աղբյուր, որն ապրեցնում է, նաեւ ուժ է տալիս, տանելի է դարձնում անտանելի դարձած մեր առօրյան։
Զավեն ՄԽԻԹԱՐՅԱՆ
Կարդացեք նաև
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Հրապարակ» թերթի այսօրվա համարում
