Երբ Հայաստանում որեւէ քաղաքական գործիչ ու ուժ իշխանական դաշտից մուտք է գործում ընդդիմադիր դաշտ .եւ ընդդիմադիրի դիրքերից սկսում քննադատել իշխանությանը, պայքարել նրա դեմ, այդ գործիչներն ու ուժերը կրկնակի հարվածի տակ են հայտնվում, նրանց «հարվածում» ու սկսում են քլնգել ինչպես իշխանական, այնպես էլ ընդդիմադիր դաշտից։
Իշխանականների քլնգոցի առանցքում այդ գործիչներին ուղղված՝ այսպես ասած, դավաճանության պահն է։ Նրանք մատնանշում են, թե այդ մարդիկ ինչ-ինչ պատճառներով լքում են այն ճամբարը, որտեղ գտնվել են երկար տարիներ, ու սկսում քննադատել նախկին թիմակիցներին, որոնց հետ երկար տարիների գործունեություն են ծավալել։ Ըստ նրանց, դա ոչ այլ ինչ է, քան դավաճանական արարք։
Ընդդիմադիրների քլնգոցի մոտիվացիան բոլորովին այլ է. նրանք ուղղակիորեն չեն հավատում նման գործիչների ազնվությանն ու քաղաքական դիրքորոշման փոփոխության անկեղծությանը, ինչպես կարող է երկար տարիներ մի թիմին հավատարմորեն ծառայած մարդը մի քանի շաբաթում կամ ամսում փոփոխել քաղաքական դիրքորոշումը ու սկսել պայքարել իր նախկին թիմակիցների դեմ։
Համլետ ԿԻՐԱԿՈՍՅԱՆ
Կարդացեք նաև
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Ասպարեզ» թերթի այսօրվա համարում
