Կարծիքներ են հնչում, որ Հայաստան-Սփյուռք համաժողովը Եվրադատարան չէ, որ դա այն տեղը չէ, որտեղ դնես ու իշխանությանը մի հանգի քլնգես։ Համաձայն ենք։ Համահայկական հավաքների նպատակներն այլ են, եւ այդ հավաքները չեն կարող նույնացվել քաղաքական բանավեճի առիթների հետ։
Ես զարմանում եմ, երբ մեր մամուլն ու գործիչներն այսպիսի թեթեւությամբ գնահատական են տալիս այնպիսի մի երեւելի մարդու ելույթին, ինչպիսին Մեծի Տանն Կիլիկիո կաթողիկոս Արամ Առաջինն է։ Ախր, ինչպե՞ս կարելի է նրա խոսքը չափել հայրենի ընդդիմության խոսքի չափանիշներով՝ արաա, տեսա՞ք ինչ ասաց, տեսա՞ք ինչպես ասաց։
Եվ տպավորություն է ստեղծվում, որ Արամ Ա-ն Հայաստան էր եկել ՀՀ իշխանություններին քննադատելու նպատակով։ Բայց մենք մոռանում ենք, որ Կիլիկիո կաթողիկոսին հատուկ առիթներ պետք չեն նման խոսք ասելու համար, մոռանում ենք կամ գուցե չգիտենք, որ իր գործունեության ընթացքում նա զբաղվում է այն ամենով, ինչն անհրաժեշտ է համարում հայրենիքի եւ Սփյուռքի զորացման, հայոց պահանջատիրության արծարծման, համահայկական ջանքերի միավորման համար։
Հաստատ, որեւէ մեկը չէր կարող մեր խնդիրներից այնպես խոսել այս համաժողովում, ինչպես խոսեց այդ պատկառելի այրը, ով, սակայն, իր ասելիքը երբեք չհամեմեց հասցեատերերին ուղղված ինչ-ինչ ածականներով, որովհետեւ նրա խոսքի հասցեատերն ամենքս էինք՝ իշխանություն, ընդդիմություն, ժողովուրդ, ազգ, երկիր, պետություն։
Արամ Ա-ի ելույթից ընդդիմադիրների ուրախությունն է անհասկանալի, թեեւ Կիլիկիո կաթողիկոսի խրատ-հորդորները հավասարապես նաեւ ընդդիմությանն են ուղղված՝ որպես հայաստանյան երեւույթի։
Էդիկ ԱՆԴՐԵԱՍՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Հրապարակ» թերթի այսօրվա համարում
