Հայկական կողմը շարունակում է ամենօրյա ռեժիմով Մարդու իրավունքների եվրոպական դատարան ներկայացնել ապացույցներ Ադրբեջանի կողմից թույլ տրված կոնվենցիոն, ինչպես նաև մարդասիրական իրավունքի կոպտագույն խախտումների մասին: Ավելի ուշ հայկական կողմի ներկայացրած խնդրանքի հիման վրա ՄԻԵԴ-ը միջանկյալ միջոց էր կիրառել նաև Թուրքիայի նկատմամբ: Այս ամենից զատ՝ հնչում են նաև հայտարարություններ մի շարք միջազգային իրավապաշտպան կազմակերպությունների կողմից: Փաստաբան Տիգրան Սարգսյանի հետ զրուցել ենք վերոնշյալներից բխող առարկայական հետևանքների հնարավորության մասին:
Նա շեշտեց, որ թեմային կմոտենա որպես փաստաբան, իրավաբան, որն ամեն օր երկրի ներսում փորձում է պաշտպանել քաղաքացու կամ կազմակերպության՝ թղթի վրա գրված իրավունքները: «Եթե գրված կանոնների հետևում ուժեղ ռեսուրս, ուժեղ պահանջատեր չկա, որից կվախենան, այդ գրված կանոնները ձևական են, ձևական կարող են լինել նաև միջազգային կազմակերպությունների որոշումները: Եթե մեզնից ուժ չներկայացնենք, թղթի վրա գրվածները զուտ ճառեր են լինելու: Իրավաբաններից շատերը կասեն, որ շատ կարևոր են միջազգային կազմակերպությունները, միջազգային իրավունքը, ՄԻԵԴ-ը և այլն: Բայց պատերազմի մեջ գտնվող երկիրը դժվար թե կարևորի ՄԻԵԴ-ի որոշումը:
Եվրոպական դատարանի որոշումը չկատարելու համար ընդամենը տուգանքներ են նախատեսված, բայց պատերազմի մեջ գտնվող երկրի, կյանքի ու մահվան կռիվ տվող ազգի համար այդ տուգանքներն այնքան երկրորդական, երրորդական ու տասներորդական են: Մեզ համար հիմա աշխարհում գտնվող հայկական ռեսուրսը մեկ կենտրոնից կառավարելն է կարևոր: Օրինակ՝ ստեղծել համահայկական ժողով, ըստ որի՝ ամբողջ աշխարհում գոյություն ունեցող հայկական համայնքները կկարողանան իրար հետ համագործակցելով խնդիր լուծել, ինչպես նաև ընդհանուր նպատակներ ու շահեր դնել»,-ասաց նա՝ շեշտելով, որ այս պահին իր համար ավելի կարևոր է ոչ թե ՄԻԵԴ-ի որոշումը, այլ, օրինակ՝ մեր հայրենակիցների ցույցերն աշխարհի տարբեր անկյուններում:
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Փաստ» օրաթերթի այսօրվա համարում։
