Ուզում եմ հիշեցնել ներկայիս իշխողներին՝ իշխանության եք եկել փողոցներում բողոքի ցույց անող ժողովրդի շնորհիվ
Մի քանի օր առաջ հիշեցի Հակոբ Պարոնյանի երգիծական մտքերից, երբ նա ստեղծագործություններից մեկում ասում է, որ իր համար նոր բան գրելու համար պետք է, որ «մուսաներս» ոգեշնչի: Ես ակնհայտորեն չէի պատկերացնում, թե ինչ պետք է գրեմ հաջորդը, եւ ոչ մի ջանք չէի գործադրում մտածելու ինչ-որ նոր թեմա գրելու համար: Սպասում էի, բնականաբար, որ ինձ մոտ գա «մուսաներս»:
Եվ Երեւանի փողոցներով դեպի Քաջազնունի գնալիս իմ մուսան հասավ:
Երբ ես վերլուծում էի գործող իշխանությունների վարքագիծը, հայտնաբերեցի մեկ այլ ռազմավարություն, որը նրանք որդեգրել էին դեպի իշխանություն իրենց սեփական ճանապարհով, այնպես որ, մենք մի կերպ կապված էինք, նրանք հայտնաբերել եւ օգտագործել էին այն, երբ նրանք քայլում էին դեպի իրենց նպատակակետը. կառավարել հանրապետությունը, մինչդեռ ես իմ ճանապարհորդության ժամանակ հայտնաբերել էի նրանց օգտագործումը՝ նրանց քննադատելու համար:
Հերթական խորամանկ զենքն առաջին անգամ կոչ արվեց, երբ ԻՔ կողմնակիցները Զարուհի Փոստանջյանին արգելեցին բեմ բարձրանալ, առաջին անգամ ցույց տվեցին իրենց դեմքը. մարդիկ, ովքեր հայտարարում են «Փրկության» առաքելություն, «ընդդիմություն եւ դիմադրության» մենաշնորհ, նրանք են բացառիկ «մենաշնորհ գործակալները», եւ միայն նրանք ունեն «ժողովրդավարության անցնելու պարտականությունը կատարելու» բացառիկ իրավունքը: Հիշո՞ւմ եք, երբ ԵԾ կուսակցության նախագահ Զարուհի Փոստանջյանը փորձեց դիմել հեղափոխականներին. «Իմ քայլ»-առաքելությունը» արգելեցին նրան խոսել, ստիպեցին իջնել բեմից, որովհետեւ «նրանք էին, որ պետք է փրկեին», ազատությունն ու ժողովրդավարությունը հանրապետություն բերելու պայքարն իրենցն էր։ Սեփականություն, բայց ցանկացած այլ ոք, ով կցանկանար մասնակցել, կմերժվի այդ իրավունքից: Սա մասնավոր բացառիկ արտոնություն էր, ցանկացած ոք, ով կցանկանար հակադրվել նոր «կայացած ժողովրդավարությանը»՝ կհայտարարվի «ժողովրդավարության թշնամի, նախկին ուժերի տարր»։
Կարդացեք նաև
Մենք չպետք է առաջ գնայինք, չպետք է ԱՆՑՆԵԻՆՔ ԱՌԱՋ եւ սա անկման ծնունդ էր, անկում, որը մենք այսօր կրում ենք, որն ամեն օր մեզ ուղեկցում է դեպի փլուզում տանող մեր ճանապարհին: Պետք է խնդրեինք դատապարտել այս մտածելակերպը, այս մոտեցումը, ժողովրդին կրթել հստակ ուղենիշներով, որ Հանրապետական կուսակցության իշխանությանը դեմ դուրս եկած ուժերը բոլորը մաս են կազմելու Նոր Հայաստանին, որ բոլորն էլ իրենց զոհողությունն ու պայքարի բաժինն են ունեցել, քաղաքական դիմադրության մեջ: Բայց դա տեղի չունեցավ, եւ շուտով իշխանության եկավ «Քաղաքացիական պայմանագիրը»՝ ՔՊ-ն, եւ դրանով ավարտվեց երեք կուսակցություններից կազմված «Ելք դաշինքը», հետո եկան Երեւանի քաղաքապետարանի ընտրությունները եւ ԻՔ անփորձ թեկնածուն խանդավառության մեջ թույլ տվեց երկրորդ սխալը, նա արտահայտեց ԻՔ մտածելակերպը, երբ հայտարարեց, որ իրենք «սպիտակ ճակատի» բացառիկ անդամներն են՝ բոլորին բացառելով որպես «սեւերի», իսկ մինչ իրենք՝ «միակ չեմպիոններն Ժողովրդավարության»: «Երկիր Ծիրանի» թեկնածուները, ովքեր Երեւանի քաղաքապետարանի նախորդ խորհրդում ծեծի էին ենթարկվել հին պահակախմբի կողմից, կորցրել են իրենց բոլոր տեղերը նոր խորհրդում, այդպիսով, պարոն Փաշինյանն, ով ներողություն էր խնդրել իր կողմնակիցների կողմից, թույլ չտվեց տիկին Փոստանջյանին խոսել…
Հետեւեցին ողբերգական իրադարձությունները, շատ ցավալի, եւ ներկայիս կառավարիչները եւ ժողովուրդը երբեք պատշաճ միջոցներ չձեռնարկեցին դրանք ուսումնասիրելու, վերլուծելու, թե ինչ սխալ է տեղի ունեցել, ովքեր են մեղավոր, մենք պահպանեցինք վերաբերմունքն ու մոտեցումը նրանց հետ վարվելու «կպատահի, գնանք առաջ», եւ դեպքերի այս օրինաչափությամբ, որը դարձել էր սովորություն, ազգը վարժեցրեց անտարբերության, ինքնախաբեության, շեղումների:
Վերջին տարիներին Երեւանը քանի՞ ամպագոռգոռ համերգի է ականատես եղել: Իհարկե, դրանց մեծամասնությանը ներկա եղե՞լ եմ, այո, եղել եմ, ով չի սիրում մթնոլորտ, ես մտադրված չեմ գրկել տխրությունը, բայց կա մի բայց. ես լսում եմ, որ դրանք բոլորն էլ հսկայական գումարներ են արժենում պետության բյուջեի վրա: Հիմա շատերն արդարանում եւ պնդում են, որ պատերազմի աղետալի պարտությունից հետո ազգը պետք է արթնանա իր վիշտից, ես համաձայն եմ, բայց այս ամենն ինձ թվում է, ով ուղղակի խուսափում է խնդիրներից՝ հարբելով, դա ուրախությունը վերականգնելու ճանապարհ չէ: Սա ինձ համար ժամանակավոր փախուստ է, ինչպես մեկը, ով հսկայական պարտքերի տակ է, եւ շուտով բանկը կպահանջի նրանից կատարել իր պարտքերը, ուստի նա նախընտրում է հարբել, որպեսզի չանհանգստանա այդ մասին, բայց մենք բոլորս գիտենք, որ միակ ճանապարհը, որ նա կվերականգնի իր բնական ուրախությունը, դա իր ֆինանսական խնդիրների լուծումն է: Ազգային հերոս Խանդոյանն այլեւս մեզ հետ չէ, մեկ այլ տնօրեն մահացավ դատարանի դահլիճում, այսօր մեկ այլ ազգային գործիչ՝ Վարուժան Ավետիսյանը բանտում է, եւ ոմանք պնդում են, որ նրա առողջությունը վտանգված է (հիմա ես բժիշկ չեմ, որ վիճեմ՝ արդյոք նա առողջական առումով ավելի ապահով է կամ եթե նա վտանգի տակ է, մեկ տոկոս է վտանգը, ինչու է այդքան դժվար նրան տեղափոխել քաղաքացիական հիվանդանոց եւ համոզվել, որ նա ռիսկի չի ենթարկվում, ԱՍՏՎԱԾ չանի, որ հերթական ողբերգությունը տեսնենք):
Ուզում եմ հիշեցնել ներկայիս իշխողներին, որ նրանք իշխանության են եկել փողոցներում բողոքի ցույց անող ժողովրդի շնորհիվ, ուստի բողոքի ակցիայի իրավունքը պատկանում է բոլորին: Ժամանակն է, որ վերջ տանք «ինչը մեր իրավացի իրավունքն է, մյուսներին կարելի չէ» մտածելակերպին: Ժամանակն է, որ վերջ տանք այս «շարժվենք առաջ» մոտեցմանը, ժամանակն է խորապես վերանայել վերջին 4 տարիների ընթացքում տեսած աղետները՝ դրանցից խուսափելու համար՝ «նախկինի» երեք հիմնավորումները՝ «ոչինչ» եւ «անցնենք առաջ», քանի դեռ ուշ չէ:
Պետրոս ՄԱՆՈՒԿՅԱՆ
Բլոգեր
«Առավոտ» օրաթերթ
10.12.2022
