…Հիմա էլ ասում են, որ երջանկությունն ավելորդ է Արցախում։ Ասում են` նայելով հողին, այդ նույն հողից ծնված աչքերին, այդ նույն հողը գրկած ձեռքերին։ Երևի հողից գրավիչ ծովեր կան և երկիր` տաք ու խորը։ Սակայն ես չեմ բացահայտել։ Իմ երկիրը մնում է նույնը։ Փամփուշտը սրտի մեջ ապրող երկիր։
Բայց ահա պաշտոնական լրահոսում հայտնվում է հերթական ցավը։ Մեր բոլոր լուրերը ցավի մասին են։ Այստեղ են ասել` ճակատագրով ցավն ենք ընտրել։ Բայց մենք մեղավոր չենք, չէ՞, ինչպես մեղավոր չէ արևը, որ դուրս է գալիս ու երբեմն չի ուզում հեռանալ։ Անձրևը, որ թափվում է ցած ու լվանում մեր խորացող ցավը, մեր երակների խշշոցն ու խաղաղության ծանրությունը։
Միայն մեր երկի՞րն ունի այսքան երկար ճանապարհներ, որոնք փակ են և այսքան բաց սրտեր, որտեղ տառապանքներ են տեղավորվում։
Միայն մեր երկի՞րն է մանուկին մեծացնում պայթյունների ձայների տակ, իսկ զոհվածին հուղարկավորում ամեն օր։
Կարդացեք նաև
Իմ այս երկրի մասին գրքերում չկա։
Իմ այս երկիրն ամեն օր է ծնվում ու չի հեռանում։ Տխրությունն ավելի է մոտիկ։ Պտտվող մոլորակի տխրությունը։ Իմ մոլորակի` Արցախի տխրությունը։
Վովա ԱՐԶՈՒՄԱՆՅԱՆ
