Մենք շարունակում ենք ներքին կարծրատիպային ցուցք-դիմակայությունները, առաջ չենք մղում մեր ներքին ռեսուրսի նոր դերակատարների, եւ ինչպես միշտ՝ սպասում ենք, որ մեծ տերությունները մեր մեջքին կանգնեն, մեր փոխարեն որոշումներ կայացնեն, անվերջ մեզ տեղավորում ենք Արեւմուտք-Ռուսաստան հակադիր ընտրության կարծրատիպի մեջ, չկարողանալով դուրս գալ ավանդական պատկերացումներից, այդպես շարունակելով մեր մոլորությունների շրջապտույտը:
Արցախի վերաբերյալ մոտեցումներ հստակեցնող ծրագրեր չենք առաջարկում: Պատասխան չենք պահանջում Արցախը հանձնելու մեղավորներից ու հանգիստ, անտարբեր նայում ենք, թե ինչպես է Ստեփանակերտում հոխորտում մեր հակառակորդը, զինվորական շքերթ անում՝ նորմալ հայ մարդկանց սիրտն արյունելով, ինչպես է սպառնում հայերիս ու անպատիժ մնում, ինչպես է շարունակում նստած մնալ մեր Սեւ լճերի տարածքում, ու մենք նրան դուրս չենք շպրտում, կամ էլ գերի վերցնում՝ գոնե մեր գերիների հետ փոխանակելու հնար ստեղծելով: Որովհետեւ մեր արժանապատվությունը գետնաքարշ է եղել Արցախի կորստով:
«Մեջդ վրեժ չունես, տղաս», կասեր Հրանտ Մաթեւոսյանը:
Մարիետա ԽԱՉԱՏՐՅԱՆ
Կարդացեք նաև
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Ազգ» թերթի այսօրվա համարում:
