Վերջին օրերին Ջավախքում տեղի ունեցած հայտնի իրադարձությունները լուրջ մտորումների տեղիք են տալիս։ Եթե հաշվի առնենք այն ճշմարտությունը, որ պատմությունը կրկնվում է՝ առաջին անգամ ողբերգության, երկրորդ անգամ ֆարսի տեսքով, ապա կարելի է մեծ հավանականությամբ ենթադրել, թե ինչպես կզարգանան հետագա իրադարձությունները։
Եվ այսպես, Երեւանում կազմակերպվում է առաջին էկոլոգիական հանրահավաքը։ Հանկարծ հարթակ է բարձրանում Մերուժան Տեր-Գուլանյանը եւ հայտարարում, որ ստեղծվել է «Ջավախք» կոմիտե, որի նախագահն ինքն է։ Նա տեղեկացնում է, որ վրացական ՕՄՕՆ-ը ռուսական զորքերի հետ համատեղ փորձում է տեղահան անել Ջավախքի հայերին, բայց տեղի ինքնապաշտպանական ուժերը հաջողությամբ դիմադրում են։ Մի քանի ամիս անց Ախալքալաքի Ազգային Ժողովը Ջավախքը հռչակում է անկախ պետություն՝ Լեռնային Ջավախքի Հանրապետություն (ԼՋՀ)։ Եվս մի քանի ամիս անց ԼՋՀ պաշտպանության բանակի մարտիկներն ազատագրում են Սադախլոյի մարդասիրական միջանցքը, որտեղ էլ շատ արագ կառուցվում են Իմավան-1, Իմավան-2 եւ այլ ռազմականացված բնակավայրեր։ Սադախլոն վերանվանվում է Շուկաշեն։
Ավելի ուշ ԵԱՀԿ շրջանակներում ձեւավորվում է Կիեւի խումբ, որը պետք է նախապատրաստի Կիեւի կոնֆերանսը, որտեղից էլ պետք է որոշվի Ջավախքի կարգավիճակը։ Մինչ այդ, ԼՋՀ առաջին նախագահ է ընտրվում Մերուժան Տեր-Գուլանյանը։ Բանակցությունների ընթացքում ՀՀ եւ ԼՋՀ ղեկավարների տեսակետները միշտ չէ, որ համընկնում են։ Այդ ընթացքում ՀՀ արհեստավարժ կառավարությունն իրեն փայլուն է դրսեւորում, որի արդյունքում նախագահը ՀՀ վարչապետի պաշտոնն առաջարկում է ԼՋՀ նախագահին։ Վերջինս համաձայնվում է։ Բայց դրանից ջավախքյան հիմնախնդրի կարգավորումը չի մոտենում։
Այդ ժամանակ ՀՀ նախագահը գրում է «Ղարաբա՞ղ, թե՞ Ջավախք. լրջանալու պահը» հոդվածը, եւ խմբագրություններին ուղարկելուն պես, առանց ժամանակ կորցնելու հեռուստատեսությամբ հայտարարում, թե «իշխանության ձեզ հայտնի ուժերի պահանջով…» (քանի որ պատմությունն ամենալավ ուսուցիչն է, նախագահի թիկնազորի պետն ու ներքին զորքերի հրամանատարն այդ օրը տնից դուրս չեն գալիս)։
Կարդացեք նաև
Ուղիղ 40 օր անց նախագահական ընտրություններում հաղթում է Մերուժան Տեր-Գուլանյանը, որից հետո Երեւանի փողոցներում ավելանում են «ԼՋՀ» պետհամարանիշով ջիպերն ու նիվաները, իսկ «Ար» հեռուստաընկերությունը հայտարարվում է համազգային պատմամշակութային արժեք եւ պահպանվում պետության կողմից։ Կյանքը շարունակվում է։
ՄԻՔԱՅԵԼ ՆՈՍՏՐԱԴԱՄՈՒՍ
