2000 թ. մինչեւ այսօր երբեք չէր պատահել, որ Հոկտեմբերի 27-ի տարելիցին հոդված գրեմ: Ինձ համար դա ցավալի տարելից է, ոչ միայն իբրեւ Հայաստանի պատմության մեջ գրված ողբերգություն, այլեւ մարդկայնորեն: Հոկտեմբերի 27-ի զոհերից գոնե երկուսին ես պատիվ եւ բարեբախտություն եմ ունեցել անձամբ ճանաչելու՝ Կարեն Սերոբիչին եւ Վազգեն Սարգսյանին: Կարեն Սերոբիչի մասին շատ եմ գրել, սովորաբար իր ծննդյան տարեդարձներին՝ ապրիլի 17-ին, ոչ միայն որովհետեւ Կարեն Սերոբիչին իսկապես շատ եմ սիրում, հարգում, արժեւորում եւ մեծարում, այլեւ որովհետեւ այն լրագրողն էի, ում հետ Կարեն Սերոբիչն այնքան էր զրուցել, պատմել, որ կատակում էր. «Վերջը դառնալու ես экспертом по Демирчяну»:
Վազգեն Սարգսյանի մասին գրել եմ միայն իր կենդանության օրոք, այդ թվում 1996թ. նախագահական ընտրություններից հետո առաջին հարցազրույցը, երբ իր «Ընդդիմությունը 100% ձայն է հավաքի, չեմ ճանաչի» հայտարարությունից հետո այլեւս ոչ միայն մամուլի համար, այլեւ ընդհանրապես հրապարակային չէր խոսում:
Լուսինե Պետրոսյան
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք ընթերցել «Հրապարակ» թերթի այսօրվա համարում:
