2013թ. հունիսի 1-ին Սևան-Երևան ավտոճանապարհի 13-րդ կ/մ հատվածում տեղի ունեցած վթարի հետևանքով 2 մարդ մահացել, 1-ն ստացել էր ծանր մարմնական վնասվածքներ: 2013թ. հոկտեմբերի 20-ին նույն ճանապարհի, բայց արդեն 32-րդ կիլոմետրում մեկ այլ ողբերգական ավտովթար տեղի ունեցավ: Հետևանքները գրեթե նույնն էին` 2 մահ, 1 ծանր վիրավոր:
Երկու դեպքերով էլ հարուցված քրեական գործերը քննվեցին Կոտայքի մարզի ոստիկանությունում: Երկու վարորդներին էլ մեղադրանք առաջադրվեց ՀՀ քրեական օրենսգրքի 242-րդ հոդվածի 3-րդ մասով:
Իսկ ահա, խափանման միջոցի կիրառման հարցում նախաքննական մարմնի մոտեցումները կտրուկ տարբեր են: Երկրորդ վթարի վարորդը կալանավորվեց, իսկ առաջինի նկատմամբ խափանման որևէ միջոց չկիրառվեց:
Միանման երկու դեպքերում նախաքննական մարմինը, ըստ էության, երկակի ստանդարտներ է կիրառել: Թե ի՞նչն է տարբերակված մոտեցման բուն պատճառը, դժվար է միանշանակ ասել, բայց անվիճելի է, որ հենց այսպիսի փաստերի հիման վրա էլ հասարակության մեջ անվստահություն է առաջանում արդարադատության համակարգի ու այն իրականացնողների նկատմամբ:
Կարդացեք նաև
Ասվածի ամենաթարմ ու ցայտուն օրինակը դերասան Վարդան Պետրոսյանի նկատմամբ կիրառված խափանման միջոց կալանքն է:
Ինչո՞ւ հասարակությունը սվիններով ընդունեց դերասան Վարդան Պետրոսյանին կալանավորելու՝ դատարանի որոշումը: Թերևս պատճառը ոչ այնքան նրա ճանաչումն ու հեղինակությունն էր, որքան իրավապահ համակարգի նկատմամբ հասարակության վստահության ցածր աստիճանը:
Վերոհիշյալ երկու վթարների օրինակներից երկրորդն, ի դեպ, հենց Վարդան Պետրոսյանի հետ տեղի ունեցած դեպքն է, առաջինը` հասարակությանն անհայտ ՀՀ քաղաքացի Տիգրան Գրիգորյանի հետ կատարված պատահարը:
Մենք կանխամտածված չնշեցինք երկու վարորդների ով լինելը` փորձելով անկողմնակալ ներկայացնել նախաքննական մարմնի մոտեցումը երկու միանման դեպքերին: Ի վերջո, արդարադատության համար պետք է որ նշանակություն չունենա, թե ով է նստած եղել մեքենայի ղեկին:
Մանրամասները կարող եք կարդալ՝ pastinfo.am-ի կայքում
