Բյուրեղավանում շատ են փակված, լքված և «վաճառվում է», «տրվում է վարձով» գրությամբ կրպակներն ու խանութները: Խանութը, որտեղ արդեն 17 տարի աշխատում է Վարսենիկ Բաբասյանը, ևս վաճառվում է:
Սակայն տիկին Վարսենիկը մեծ հույսեր չունի, որ գնորդ կգտնվի. ի՞նչ իմաստ ունի իրենց և հարևան տարածքները գնելը, ներդրում անելն ու խանութ բացելը, եթե առևտուր չկա` հարցնում է նա:
«Առնող էլ չկա: Երևի մի տարի կլինի, բայց ոչ էլ հարցնող կա»,- «Ա1+»-ին ասում է Վարսենիկ Բաբասյանը:
Խանութը պատկանում է տիկին Վարսենիկի ամուսնուն: Երբ խանութը նոր էին բացել, առևտուրն աշխույժ էր, բայց վերջին տարիներին գնորդները զգալիորեն պակասել են: Շատ բյուրեղավանցիներ էլ նախընտրում են գնումներ անել քաղաքի մեծ խանութներից:
Վարսենիկը սկզբում մթերք էր վաճառում, բայց գնորդների պակասի պատճառով որոշեց շուտ փչացող մթերքի փոխարեն սպասք վաճառել: Ասում է, որ օր կա՝ վաճառվում է 1000 դրամի ապրանք, օր կա՝ 3000, բայց մեր այցելության օրը նա ոչինչ չէր վաճառել:
«Հիմա, որ աշխատատեղ լինի, ես ավելի լավ է գնամ աշխատեմ, քան էստեղ նստեմ ամբողջ օրը»,- ասում է Վարսենիկ Բաբասյանը:
Տիկին Վարսենիկի ամուսինը զոդող է, և երբ աշխատանք է լինում, անում է: Վեց հոգուց բաղկացած նրանց ընտանիքում ուրիշ աշխատողներ չկան:
Բյուրեղավանի մեկ այլ բնակիչ՝ 80-ամյա Մնացական Պողոսյանը, ևս չի բացառում, որ գարնանը կարող է փակել իր կրպակը: Մնացական Պողոսյանն ամբողջ կյանքում շինարարություն է արել քաղաքում, իսկ վերջին 10 տարում այս փոքրիկ կրպակն է աշխատեցնում:
Մանրամասն՝ կարդացեք այստեղ
