Հատված Ստեփան Սաֆարյանի (Երեւանի ավագանու «Ժառանգություն» խմբակցության անդամ) հարցազրույցից:
– Ասում են, երբ աշակերտը պատրաստ է, ուսուցիչը գալիս է։ Այս դեպքում Դուք կորցրիք Ձեր ուսուցչին, նա նախընտրեց «բարեգործին»։
– Ո՞ր բարեգործին։
– Ո՞վ է այս երկրում «մեծն բարեգործ»։
Կարդացեք նաև
– Կուզենայի տեղյակ լինեք, որ մինչև «մեծն բարեգործ», ինքը՝ Րաֆֆին ևս հայտնի բարեգործ է եղել։ Միգուցե ոչ այդ մասշտաբներով և այդ ցուցադրականությամբ, բայց, հաստատ, արել է այն, ինչ կարող էր անել։
– Փաստորեն, «նմանն զնմանին է գտանել»։
– Եթե, իհարկե, «գտանել» է։
– Չի՞ դիտվում Րաֆֆին քառյակի կողքին։
– Անկեղծ ասած՝ ոչ։
– Կասկածո՞ւմ եք քառյակում «Ժառանգության» դերակատարության ու «գտանումի» վրա։
– Ես նկատի ունեմ կեղծ բարեգործներին։
– Սա Ձեզ չի ներվի, Ստեփան Սաֆարյան, քանզի քառյակի «համայնքը» զորավոր է։
– «Կներվի», ես ազատ մարդ եմ, ասում եմ այն, ինչ հարմար եմ «գտանում», անում եմ այն, ինչն իմ սկզբունքներից է բխում։
– Հրես, «մեծ բարեգործը» կդառնա նախագա՜հ (պարապում ու թրենինգներ է անում), այն ժամանակ կիմանաք՝ ինչ ասել է ազատ, ինչ ասել է «բխում»։
– Անկեղծ ասած, ես չեմ կարծում, որ միայն բարեգործություններով մարդիկ կարող են հավակնել երկրի ղեկավար դառնալուն։ Բարեգործությունը, որքան էլ գնահատվի (թեկուզ իրականացվում է քրիստոնեական պատվիրաններին հակառակ՝ քո աջ ձեռքը թող չիմանա, թե ինչ է անում ձախը), արվի ցուցադրաբար, այնուամենայնիվ, միայն ՚այդ գործոնով մեր ժողովուրդը չի կարող նախագահ ընտրել, եթե այդպես լիներ, ուրեմն…
– Նախ՝ ուրեմն չէ, այլ՝ «օրեմն» է, հետո էլ «իքստիքյան» մի մոռացեք, որ պարոն Ծառուկյանի ընկեր Յանուկովիչը, կարծես, նախագահ էր։
– Գիտեք, երբ օլիգարխը դառնում է ղեկավար, դա ամենևին տեղի չի ունենում բարեգործության շնորհիվ։ Բարեգործությունն ընդամենը շիրմա է։
Կարմեն ԴԱՎԹՅԱՆԸ
Հարցազրույցն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Իրատես de facto» թերթի այսօրվա համարում
