Հանրաքվեն, իհարկե, նախագահի կամ ԱԺ ընտրություն չէ։ Հանրաքվեի ժամանակ ստիմուլը տարբեր է թե կազմակերպիչների եւ թե քվեարկության մասնակիցների համար։ Բայց հանրաքվեի մասին օրենքում մի շատ հետաքրքիր կետ կա այն մասին, որ մինչեւ որոշակի թվով մարդ չմասնակցի հանրաքվեին եւ «այո» չասի, այն չի կարող անցած համարվել։ Այսօր այդ թիվը մոտ է 700 հազարի։ Իշխանությունները, եթե, իհարկե, շատ են ուզում այս բարեփոխումները, հենց այդքան «այո» պետք է ապահովեն։ Ինչպե՞ս։
Մեզ չի թվում, թե այսօր Հայաստանում 700 հազար կամավոր «այո» ասող կճարվի, որովհետեւ մարդիկ տակավին չգիտեն՝ ինչո՞ւ գնալ եւ «այո» ասել։ Բայց մարդիկ նաեւ չգիտեն՝ ինչու գնալ եւ «ոչ» ասել։ Ավելին՝ հասարակության մեջ գերակշռում է այն կարծիքը, որ սրանից իրենց կյանքը չի փոխվելու։ Դա նպաստում է կրավորական կեցվածքի ձեւավորմանը, ակտիվության թուլացմանը, ինչը լուրջ սպառնալիք է գործընթացի տապալման տեսանկյունից։
Նախագահի եւ ԱԺ ընտրությունների ժամանակ թեկնածուներն ու քաղաքական ուժերը հասարակությանն ակտիվության կոչեր են անում, ամեն մեկն իր ընտրազանգվածին է ոտքի հանում։ Այս դեպքում «ոչ»-ի կողմնակիցներն առավելություն են ստանում։ Առավելություն ոչ միայն իրենց ընտրազանգվածի, այլ նաեւ պասիվ եւ ավելի պասիվացող զանգվածի հաշվին։ Իսկ պասիվ հատվածը Հայաստանում այսօր 60-70 տոկոսից պակաս չէ:
Կարդացեք նաև
Էդիկ ԱՆԴՐԵԱՍՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Հրապարակ» թերթի այսօրվա համարում
