Առավոտներից ամենաաղմկոտն ու ժպտաշատը հենց մանկապարտեզում է, որտեղ շտապում են ոչ թե սուրճը, այլ խաղալիքը ձեռքին, ոչ թե բարկացած ու աշխատանքի վերջնաժամկետի մասին մտածող խիստ հայացքով, այլ նոր խաղեր մտքում հորինող ուրախ ժպիտներով, ոչ թե լարված, այլ անսպասելի խենթություններով հագեցած օրվա ակնկալիքով։
Առավոտը սկսվում է մարմնամարզությամբ ու հետաքրքիր խաղերով, որոնց ժամանակ երեխաները հասցնում են վերածվել տարբեր կենդանիների ու թռչունների, մրցում են միմյանց հետ, բայց ամենակարևորը չեն մոռանում իրար օգնել։
Փոքրիկներից մեկը հանկարծ հիշում է, որ կարոտել է, օրինակ, մայրիկին ու սկսում է լաց լինել այնքան ժամանակ, մինչև վերագտնում է սենյակի անկյուններից մեկում կորցրած հետաքրքրությունը։
Հետո նախաճաշի ժամն է ՝ նախաճաշոտված մռութիկներ, գդալներից կամ ափսեներից թափվող սննդի հետքեր, բայց միևնույն ժամանակ արդեն կուշտ հայացքներ։
Աննան ոգևորում է Ալենին. «Կեցցե՛ս, Ալեն, կեցցե՛ս, ամբողջը կերար», իսկ ինքը դեռ ջանք է գործադրում իր բաժինը վերջացնելու համար։
Կարդացեք նաև
Նախաճաշից հետո կարելի է խաղալ, նկարել, սովորել նոր բաներ, մուլտֆիլմ դիտել ու, ինչպես նշեց փոքրիկներից մեկը, քնել մինչև գիշեր։ Չգիտեմ՝ գիշերն իրենց աշխարհում երբ է սկսվում ու ավարտվում, բայց փոքրիկ Սրբուհին խոստովանեց, որ ամբողջ գիշեր սիրահարվել է Դավիթին։
Դաստիարակը երեխաներին առավոտյան պարապմունքի ժամանակ ցույց է տալիս ընկույզ և հարցնում՝ ինչ է։ Երեխաները միաձայն պատասխանում են, որ դա պոպոք է, իսկ դաստիարակը շարունակում է կրկնել, որ պետք է ասել ընկույզ։ Երեխաները համառորեն չեն հանձնվում մինչև ամենահամարձակը բղավում է. «Ասեք ընկույզ է, մեկ է, որ կոտրենք՝ մեջը հաստատ պոպոք է»:
Ստիպված էի արդեն վերադառնալ մեր «Առավոտ», ու այդպես էլ չհասցրի իմանալ՝ մեջն ընկու՞յզ էր, թե՞ պոպոք։
Մանե ԳԵՎՈՐԳՅԱՆ
Բռա՛վո…