Ռուսաստանն իր ինքնասպան քաղաքականությամբ ավելի հեռուն գնաց. այսօր, երկիմաստ պահվածքով, նա ոչ միայն թուլացնում եւ նվաստացնում է իր դաշնակցին, այլեւ զինում, սիրաշահում եւ բարոյական աջակցություն է ցուցաբերում պատմականորեն ապացուցված իր թշնամուն։ Արդի աշխարհում երկու պետություն կա, որ իսկապես հավատարիմ են մնացել Ռուսաստանին. Հայաստանն ու Սերբիան, մյուս, այսպես կոչված՝ դաշնակիցները, վճռական հարցերում տարօրինակ կեցվածք են ցուցաբերում, դրա լավագույն վկայությունը Բելառուսի որձեւէգ քաղաքականությունն է, իբրեւ թե սլավոնական երկիր, որն աստիճանաբար գլորվում է դեպի պանթուրքիզմի ճամբարը։
Այսպես որ շարունակվի, Ռուսաստանը դե ֆակտո հայտնվելու է հպարտ մենության մեջ՝ զրկված նոր եւ իսկապես հավատարիմ դաշնակից գտնելու հնարավորությունից։ Խոսքն այն մասին չէ, որ ընտրության հնարավորություն ունեցող Հայաստանը խզի իր կապերը ԵԱՏՄ-ի եւ մանավանդ ՀԱՊԿ-ի հետ, այլ հիշեցնի, որ հավատարմությունը պետք է լինի փոխադարձ։
Դա նշանակում է նաեւ, որ եթե երկիրը ներկայացնող բարձրաստիճան պաշտոնյան վիրավորում է դաշնակից երկրի ժողովրդին, ապա դրա համար պետք է ներողություն խնդրել, ճիշտ այնպես, ինչպես մի քանի օր առաջ Կրեմլը ներողություն խնդրեց գերմանական «Զյուդոյչե ցայտունգ» թերթից, մեր կարծիքով աննշան եւ, ամենակարեւորը, ամենեւին ոչ վիրավորական վրիպումի համար։
Գերմանացիք պահանջեցին եւ բարոյական հատուցում ստացան։ Մինչդեռ մերոնք խուլուհամր ձեւացան։ Ափսոս։ Մենք կրկնակի հաղթած երկիր ենք եւ գերմանացիներից ավելի շատ իրավունք ունեինք պահանջելու։
Կարդացեք նաև
Ալեքսանդր ԹՈՓՉՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Հրապարակ» թերթի այսօրվա համարում
