Եռաբլուր։ Ցավ, դառնացած իրականության հետ ապրող թաց աչքեր։ Այստեղ անգամ երեխաներն են գալիս` իրենց ծնողների հետ, խոնարհվելու մեծ եղբայրների հիշատակի առաջ։
-Մամա, Յուրին ո՞ւր ա․․․,-երեխան հարցնում է մորը։
-Յուրի՞ն․․․ էստեղ էր․․․ որտե՞ղ ա… Յուրի՛…
«Դառնացած սրտով անցնում էինք շիրիմից շիրիմ, ու չէինք էլ նկատել, որ Յուրին չկա։ Գլուխդ կորցնում ես, երբ չգիտես՝ այդքան մարդաշատ վայրում որ ուղղությամբ փնտրես երեխայիդ։ Այս կողմ, այն կողմ վազվզելուց հետո մի պահ կանգ առա ու մտածեցի․ «Յուրին գիտի մեր հեռախոսահամարները, ուրեմն հաստատ որևէ մեկին կասի՝ կզանգեն»։ Մտածելս ու անծանոթ համարից զանգ գալը մեկ եղավ․ արդեն գիտեի, որ Յուրիի համար են զանգել․
Կարդացեք նաև
-Բարև ձեզ, Արփիի հե՞տ եմ խոսում․․․
-Այո ես եմ, իմ տղան ձեր հետ ա չէ՞․․․
-Հա, հա, հանգստացեք։ Ասեք որտեղ եք՝ բերեմ երեխուն․․․․
Մի քանի րոպե անց գրկել էի իմ ձագուկին ամուր-ամուր․․․»,-պատմում է Արփին` Յուրիի մայրը։
-Ո՞ւր էիր, Յուր․․․ Ի՞նչ էր եղել․․․,-հարցնում է որդուն։
-Կներես մամ․․,-ափսոսանքով ու մեղավորի նման պատասխանում է։
-Դու ինձ կներես, կյանքս, անուշադիր մամա ունես․․․ Կներես արևս․․․ Բայց ի՞նչ էիր անում, ո՞ւր գնացիր․․․
– Չէ, ուղղակի անուններն էի կարդում ու հաշվում էի՝ քանի տարեկան են, ու մեկ էլ տեսա՝ չկաք․․․
Վովա ԱՐԶՈՒՄԱՆՅԱՆ
Հ.գ. Այս սերունդը լավ գիտի խաղաղության արժեքը։