Ամեն մարդ, այդ թվում նաեւ երկրի նախագահները, երեւույթների գնահատական են տալիս իր գիտելիքներից եւ կենսափորձից ելնելով: Հայաստանի առաջին նախագահը մինչեւ 88 թվականը աշխատում էր գիտության բնագավառում, ուստի եւ իր ժամանակվա ընդդիմության որակումը տալիս էր զուտ գիտականորեն՝ «լուսանցքային», «մարգինալ»: Մեր երկրորդ նախագահը մինչեւ շարժումը արտադրության ոլորտի մարդ էր, եւ, իր կոմբինատում գործ ունենալով թափոնների հետ /ենթադրում եմ, մետաքսե/, այսօրվա ընդդիմությունն այդպես էլ անվանում է՝ «քաղաքական թափոններ»:
Երկու դեպքում էլ գործ ունենք հանդուրժողականության վառ օրինակի հետ. ում ես դուր եմ գալիս, ովքեր ինձ քծնում են եւ մեծարում, նրանք լուրջ, ծանրակշիռ, քաղաքական դաշտի մեջ տեղավորվող ուժեր են: Նրանք, ովքեր ինձ չեն հավանում եւ ցանկանում են զրկել իշխանությունից, լուսանցքային թափոններ են: Գիտեմ նաեւ, թե ինչ են 9 տարվա ընթացքում դրան սովորաբար առարկում. «Մենք, իհարկե, ցանկանում ենք, որ լինի կառուցողական, պատասխանատու, այլընտրանքային ծրագրեր առաջարկող, առողջ քննադատությամբ զբաղվող լուրջ ընդդիմություն, որը ժողովրդավարական հասարակության անբաժանելի մասն է: Բայց ինչպե՞ս կարելի է ընդդիմություն եւ ընդհանրապես քաղաքական ուժ անվանել այս քրեական տարրերին, ապակայունացմանը ձգտող այս բախտախնդիրներին, այս «մոսկաներին», որոնք ղեկավարվում են «որքան վատ, այնքան լավ» սկզբունքով»:
Բայց ովքե՞ր են առաջիններին տարանջատում երկրորդներից, «լուրջերին» «անլուրջներից»: Իհարկե, իշխանավորները, եւ, մասնավորապես, նախագահները: Կա մի էական տարբերություն: Անցյալում իշխանավորների ականջի համար հաճելի «լուսանցքաթափոնային» թեման զարգացնում էին 2-3 թերթ: Հիմա այս գործին լծված է հայաստանյան գրեթե ամբողջ մամուլը:
Ա. Ա.
Կարդացեք նաև
