Անկեղծ ասեմ՝ կասկածանքով լսեցի լուրը, թե երկկողմանի ծնողազուրկ զինծառայողները զորացրվելիս ստանում են 200 հազար դրամ գումար: Բայց կասկածներս փարատվեցին, երբ զանգահարեցի պաշտպանության նախարարության իրավաբանական վարչություն, որտեղից հաստատեցին ասվածը, նաեւ հավելեցին, որ այդ գումարը վճարում է զորամասը:
Մտածում ես, որ պարզ գործընթաց է. կլինի զորացրման հրամանը, կվճարեն գումարը, եւ նախկին զինվորն առոք-փառոք կվերադառնա տուն:
Առաջին հայացքից պարզ թվացող այս գործընթացը, պարզվում է, այնքան էլ հեշտ չէ: Զորամասից պահանջում են ներկայացնել զինվորի ծննդյան ու ծնողների մահվան վկայականների պատճենները, ընդ որում՝ նոտարի կողմից հաստատված: Գաղտնիք չէ, որ մեզ մոտ նոտարի ծառայությունները վճարովի են: Եթե երեք վկայականները հաստատելու համար անհրաժեշտ գումարին ավելացնենք նաեւ փաստաթղթերը զորամաս հասցնելու տրանսպորտային ծախսը, կստացվի մոտ 10.000 դրամ:
Տրամաբանական հարց է առաջանում. ո՞վ պետք է երկկողմանի ծնողազուրկ երեխայի համար կատարի այդ ծախսերը եւ ինչո՞ւ: Կամ էլ ստացվում է, որ եթե զինվորը չներկայացնի նոտարի կողմից հաստատված այդ վկայականները, ուրեմն չի՞ ստանա գումարը: Բայց պետությունը ընդունել է համապատասխան օրենք, ուրեմն պարտավոր է ապահովել դրա կատարումը, մանավանդ որ՝ զինկոմիսարիատը բանակ տանելուց առաջ վերցրել է նորակոչիկի վերաբերյալ բոլոր փաստաթղթերը: Ուրեմն ինչի՞ համար է ավելորդ թղթատարությունը:
Ա. Հ.
«Առավոտ» օրաթերթ
19.06.2014
