Հայաստանի գրողների միության Տավուշի մարզային բաժանմունքի ղեկավար, նոյեմբերյանցի գրող Սամվել Բեգլարյանը Գյումրիում Ավետիսյան ընտանիքի սպանության վերաբերյալ ասաց. «Հայ ժողովուրդը պատմության ընթացքում ունեցել է մահեր, ցավեր, պատերազմական կորուստներ, վիրավորներ, զոհեր, այսօր էլ ականատեսն ենք այդ զոհերի, կորուստների: Սակայն մեր ժողովրդի համար ընտանիքը, երեխան միշտ սրբագույնից սրբագույնն են եղել, եւ երբ որ ձեռք են բարձրացնում ընտանիքի, երեխայի վրա, ժողովուրդը դա շատ ցավագին, շատ ծանր է տանում: Մենք գիտենք, որ ամեն ինչ կարելի է ներել, բայց երբ, նույնիսկ ամենամեղմ խոսքի տեսքով, վիրավորում են ընտանիքին, շատ ծանր են տանում: Այս առումով շատ ծանր, շատ մեծ վիշտ է: Առավել եւս՝ որ դա պատահել է Գյումրիի նման ավանդապահ, մշակութային, թասիբով քաղաքում:
Եվ այս առումով մենք պետք է հասկանանք, թե ինչու են շատ էմոցիաները, թե ինչու են շատ ընդվզումները, թե ինչու է ժողովուրդը երբեմն դուրս գալիս ինքնատիրապետման սահմաններից:
Սակայն այդ ցավերը մեզ կոփել են, մեր ժողովրդի համար սա առաջին արհավիրքը,առաջին ցավը, վիշտը չէ, պետք է սպասել: Առավել եւս պատահածին չպետք է տալ միջազգային՝ ռուս-հայ, ռուս-թուրք, հայ-թուրք, հայ-ադրբեջանցի հարաբերություն: Ինձ թվում է՝ ժամանակին ամեն ինչ կբացահայտվի:
Հնարավոր է, չէ՞, այդ ռուսական բանակում լիներ սրիկա հայ ծառայող, որ աներ դա, կամ ղազախ ծառայող, սրիկա ղազախ ծառայող, որ աներ դա: Հո մենք չէինք կարող ամբողջ ժողովրդով, ազգովի հարաբերություններ պարզել ռուսների, ղազախների հետ: Պետք է սպասել:
Կարդացեք նաև
Ճիվաղը, մարդասպանը, մարդակերը, դահիճը ազգություն չի ճանաչում , նա տեսակ է, ստոր, զզվելի, այլանդակ տեսակ, որը, համոզված եմ, իր արժանի պատիժը կստանա:
Նոյեմբերյանցիներս եւս սգում ենք, մոմավառություն արեցինք, ցավակցում ենք, եւ ամենակարեւորը՝ զորակցում ենք գյումրեցիներին, Ավետիսյանների բոլոր հարազատներին»:
Ոսկան ՍԱՐԳՍՅԱՆ
