Շաբաթ չկա, որ արտաքին ոլորտներից դեպի Հայաստան նոր ազդակներ չնշմարվեն: Թեեւ` դրանք սովորաբար բանավոր խոսքի ու նրա ազդեցության ոլորտներից առայժմ չեն նյութականանում, Հայաստանի ներքին կյանքի որակական բարելավում չի արձանագրվում, եթե չասենք հակառակը: Բայց, ակնհայտորեն, Հայաստանը գոնե բանավոր մակարդակում անտեսված չէ մեծ խաղացողների կողմից եւ այս կամ այն կերպ անընդհատ հայտնվում է շահերի հատման հանգույցներում:
Ահավասիկ` երկրի նախագահի ամերիկյան եւ ռուսական վերջին հանդիպումները ցույց են տալիս, որ Հայաստանին շատ է հարկավոր դիվանագիտորեն լավ խաղացողի մարզավիճակում լինել, որպեսզի մեծ խաղացողների` արդեն ուրվագծվող շահային մենամարտերում մի բան շահած էլ մենք դուրս գանք, ու ոչ թե ձեռնունայն նստենք:
Համենայն դեպս` այս վերջին հանդիպումները ի չիք դարձրին նաեւ արտաքին քաղաքական մի շարք միֆեր, որոնք ծնվել էին ԵՏՄ-ին անդամակցության վերաբերյալ մեկնաբանական սխալ պատկերացումներից: Անգամ մեկնաբանություններում, այսինքն` խոսքի մակարդակում, չի կարելի գլխովին մխրճվել միայն սեւուսպիտակի մեջ, ու միշտ պետք է հիշել, որ բնությունն առաջարկում է բազմաթիվ այլ գույներ ու նրբերանգներ, որոնց օգտագործումը դրանք ընկալողից է կախված: Օրինակ, երբ ԵՏՄ անդամ դարձած մեր երկրի նախագահը այդ կառույցի բարձրագույն խորհրդի նիստին ասում է, որ համաշխարհային միտումները պահանջում են ԵՏՄ-ում ինտեգրացիայի ուղղությամբ գործողությունների համակարգվածության մակարդակի բարձրացում, նշանակում է, որ այդ մակարդակը լավ չի աշխատում, ասում է` հեռանկարային ծրագրեր են անհրաժեշտ, ուրեմն հեռանկարը լավ չի երեւում, ու եթե մենք այլ տեղեր էլ փնտրենք հեռանկար` սրա համար ո՞վ մեզ կմեղադրի: Դե, սովորաբար գովաբանական տեքստը (ԵՏՄ խորհրդում նախագահի ելույթի) միշտ էլ դիվանագիտություն է, անկախ նրանից, որ, այո, դեռ սպասելիքներ կան ԵՏՄ-ից, բայց միշտ էլ կարելի է ենթատեքստերը նկատել: Կարո՞ղ ենք թույլ տալ, որ մեր տնտեսությունը խեղդվի, ինչ է թե ԵՏՄ-ում գործընթացները դանդաղում են տարբեր օբյեկտիվ ու սուբյեկտիվ պատճառներով` ԵՏՄ անդամ պետություններից յուրաքանչյուրը կպատասխանի` ոչ, նրանցից յուրաքանչյուրը փնտրում է նոր շուկաներ, անկախ ամեն ինչից:
Հրապարակումն ամբողջությամբ «Ազգ» թերթի այս շաբաթվա համարում:
