Փորձը ցույց է տալիս, որ դժվար է ամիսներով կանգնել փողոցում եւ անընդհատ հնչեցնել նույն պահանջը։ Դա կարող է հոգնեցնել շատերին, եւ առաջինը հենց Բաղրամյանում կանգնածներին։ Փողոցային պայքարի արդյունավետությունը Հայաստանում կարճ ինտերվալների համար է։ Փողոցային պայքարն ունի իր «պիկը», որին հասնելուց հետո պետք է շատ արագ այդ նույն ալիքի վրա նոր բան ձեռնարկել՝ թեկուզ նոր կարգախոսներ ու պահանջներ հնչեցնելով։ Բայց եթե չկա այդ կրեատիվ ու դինամիկ մոտեցումը, ապա փողոցային պայքարը դառնում է պարապների համար հաճելի զբաղմունք, ինչն էլ իր հերթին վանում է փողոցում կանգնած այն մարդկանց, ովքեր պարապ չեն եւ ժամավաճառությամբ զբաղվելու նպատակ չունեն։
Այս առումով, թերեւս, շատ ավելի ընկալելի էր «Ոչ թալանին» նախաձեռնության բռնած դիրքը՝ պայքարը տեղափոխել այլ հարթակ՝ ինչ-որ պահից նորից փողոցային պայքարը վերսկսելու համար։ Սակայն, ամեն ինչ այլ ընթացք ստացավ, իսկ փողոցում, կանգնածները նորից վերադարձան տները՝ ձեռնունայն ու հրապարակային պայքարի արդյունավետությունը հարցականի տակ դրած։ Չնայած՝ դեռ վաղ է եզրակացությունների համար։ Գուցե աշունն իսկապես բոլորովին այլ գործընթացներ խմորի, ինչն էլ հանրահավաքային պայքարի նոր փուլ ազդարարի։ Մի բան հստակ է՝ հանրապետությունում նոր գործընթաց է սկսվել, իսկ սա արդեն կարեւոր է։
Գոհար ՎԵԶԻՐՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Չորրորդ իշխանություն» թերթի այսօրվա համարում
