2013 թվականի սեպտեմբերի 3-ին Սերժ Սարգսյանը ՌԴ նախագահ Վլադիմիր Պուտինի հետ հանդիպումից հետո հայտարարեց, որ մեր երկիրը մանկուց երազել է Եվրասիական տնտեսական միության անդամ դառնալ։
Չնայած մինչ այդ, Հայաստանը գնում էր ճիշտ հակառակ ուղղությամբ՝ դեպի Եվրամիության հետ ասոցացվելու եւ ԵՄ-ի հետ խորը ու համապարփակ առեւտրի պայմանագիր կնքելու, եւ նույնիսկ չէր էլ ակնարկվում ԵՏՄ-ին կամ, ինչպես այն ժամանակ դեռ անվանակոչվում էր, Մաքսային միությանը անդամակցելու մասին։ Այս, մեղմ ասած, կտրուկ շրջադարձը ՀՀ իշխանավորները նույնքան կտրուկ պատճառաբանեցին նրանով, որ ԵՏՄ անդամ դառնալու շնորհիվ մեր առաջ կբացվի այղ կազմակերպության անդամ հանդիսացող երկրների՝ Ռուսաստանի, Բելառուսի եւ Ղազախստանի հսկայական շուկան՝ 170 միլիոն բնակչությամբ։ Ոչ այնքան երկար բանակցելաց հետո այս տարվա հունվարի 2-ից Հայաստանը պաշտոնապես դարձավ ԵՏՄ լիիրավ անդամ ու… սկսեց «գրավել» 170 միլիոնանոց այդ շուկան։ Թե ինչպե՞ս ենք «գրավել», «օկուպացրել», «մեզանով արել» այդ շուկան՝ պարզ երեւում է նույնիսկ ՀՀ ազգային վիճակագրական ծառայության հրապարակած ամենաթարմ տվյալներով։
Այսպես. 2014 թվականի աոաջին կիսամյակում, երբ մենք դեռ ԵՏՄ անդամ չէինք, Ռուսաստան էինք արտահանել մոտ 134 միլիոն դոլարի ապրանք։ Այս տարվա առաջին կիսամյակում, երբ արդեն մինչեւ ուղնուծուծը ԵՏՄ անդամ ենք, Ռուսաստան ենք արտահանել ընդամենը 71 միլիոն դոլարի ապրանք: Նվազումը՝ ավելի քան 47%:
Հայկ ԳԵՎՈՐԳՅԱՆ
Կարդացեք նաև
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Հայկական ժամանակ» թերթի այսօրվա համարում
