Մարդիկ կան՝ ամեն ինչ անում են, որ անընդհատ լինեն ԶԼՄ-ների ուշադրության կենտրոնում, նույնիսկ առանց նորություններ ունենալու՝ հայտնվեն լրահոսում և ցանկալի է՝ այլևս երբեք չիջնեն անտեղից:
Հայտնիության աստիճանն այստեղ ամենևին էական չէ: Հանրության ուշադրության կենտրոնում լինելու ցանկությունը բավարարելու համար ժամանակակից միջոցները, հատկապես «հասարակ մահկանացուների» համար, կարելի է ասել, անսպառ են՝ հիմնականում սոցիալական ցանցերի շնորհիվ:
Սակայն կան հակառակը ցանկացողներ: Շատ քաղաքական գործիչներ ամեն ինչ կտային, միայն թե իրենց մտքերի որոշ գոհարներ ոչ միայն հանրությունը մոռանար, այլ նաև՝ համացանցն ընդհանրապես: Որ ոչ մի հետք չմնար և ոչ մի որոնողական համակարգի, ոչ մի ԶԼՄ-ի արխիվում:
Այս մասին երազանքներն ու խոսակցությունները թարմացան, երբ 2014թ. մայիսի 13-ին Եվրոպական դատարանը կայացրեց, այսպես կոչված, «մոռացված լինելու իրավունքի» մասին որոշումը: Համաձայն այդ որոշման, ոչ հանրային անձինք ԵՄ երկրներում կարող են դիմել որոնողական համակարգերին՝ իրենց մասին անձնական բնույթի տեղեկությունները համակարգից հեռացնելու:Այս որոշումը բուռն դիսկուրս սկսեց ամբողջ աշխարհում: Եթե հակիրճ՝ ապա ԱՄՆ-ում հիմնականում դեմ են «մոռացված լինելու» եվրոպական իրավունքին, որին հակակշռում են խոսքի ազատության սկզբունքը:
Կարդացեք նաև
Հայաստանյան մամուլը որոշ չափով արձագանքեց որոշմանը, ինչպես նաև՝ քննարկվեցին դրա հնարավոր հետևանքները մեր երկրի համար:
Իհարկե, սա չափազանց հետաքրքիր և տարողունակ թեմա է՝ շուտ կամ ընդհանրապես մոռացված լինելու համար: Այդ պատճառով էլ այն շարունակում է վերլուծության ենթարկվել և քննարկվել հայաստանյան լրատվամիջոցներում:
Իսկ ահա թե ինչու է այս ամբողջ՝ մոռացված լինելու իրավունքն ու իր պատմությունը այս օրերին հիշում ԵՄԱ Ամփոփագիրը:
Մանրամասները` ԵՄԱ ամփոփագրում
