Ամերիկյան հռչակավոր The New York Times պարբերականն իր բլոգում ծավալուն հոդված է տպագրել, որտեղ պատմում է Լեռնային Ղարաբաղի Խծաբերդ գյուղի և ծագումով այդ գյուղից լուսանկարիչ Անահիտ Հայրապետյանի մասին։
Հայազգի լուսանկարիչը հանրահայտ պարբերականին ասել է, որ անկախ իր գտնվելու վայրից, պարբերաբար զանգահարում է Խծաբերդ, խոսում է այնտեղ ապրող իր տատիկի հետ։ Նրանց խոսակցության թեման ամեն ինչն է՝ օրինակ, թե քանի լիտր կաթ է տվել իրենց կովը։
Անահիտ Հայրապետյանը ամերիկյան հանրահայտ պարբերականին ասել է. «Եթե դուք գնաք այնտեղ, կհասկանաք ով եմ ես, և ինչու եմ այսպիսինը։ Դա (Նկատի ունի հայրենի Խծաբերդը,-խմբ.) հանգստյան գեղեցիկ վայր չէ, ընդամենը փոքրիկ գյուղ է, որն ունի 40 ընտանիք և շատ հին տներ, որոնք խիստ մոտ են կառուցված միմյանց։ Եկեղեցին այրվել է և այլևս չի վերականգնվել»։
Կարդացեք նաև
Հայազգի լուսանկարչի այդ խոսքերից հետո պարբերականը անդրադարձ է կատարում Խծաբերդ կոչվող գյուղի պատմությանը՝ նշվում է, որ գյուղի, ինչպես նաև Լեռնային Ղարաբաղի բնակչության ճնշող մեծամասնության էթնիկ պատկանելիությունը հայկական է։ Սրանից հետո փոքրիկ անդրադարձ է կատարվում ԼՂՀ հակամարտության պատմությանը։
Հոդվածագիրը կրկին անդրադարձ է կատարում Անահիտ Հայրապետյանի կյանքի պատմությանը՝ նշելով, որ Հայրապետյանը ծնվել է Խծաբերդում, բայց մեծացել է Աբովյանում։ 1988թ.-ից եղել է հայրենի Խծաբերդում, տեսել է պատերազմը, ադրբեջանցիների կազմակերպած կոտորածները։ Այս դեպքերը մեծ ազդեցություն են ունեցել Հայրապետյանի վրա։
2006թ. սկսել է զբաղվել լուսանկարչությամբ։ Սկզբնական շրջանում աշխատանքների թեման եղել է հայրենի գյուղը։ Հայրապետյանը, խոսելով Արցախի Խծաբերդ գյուղի մասին, ասում է. «Ամեն մի ընտանիքի պատմության մեջ մեծ կորուստ և ցավ կա»։
Այժմ Անահիտ Հայրապետյանի կյանքն անցնում է Երևանում և Ֆրանկֆուրտում, որտեղ էլ ապրում է նրա ամուսինը։ Հայրապետյանի հետ են լինում նաև երեք երեխաները։ Հայազգի լուսանկարիչը նույնիսկ բացօթյա ցուցահանդես է կազմակերպել հայրենի Խծաբերդում, որտեղ ներկայացրել է իր աշխատանքները։ Դա նրա առաջին ցուցահանդեսն էր, որը սակայն զավեշտալի ավարտ է ունեցել։ Ցուցահանդեսն ավարտվել է նախատեսվածից շուտ, որովհետև մերձակայքում արածող կովերը մոտեցել են ցուցահանդեսի տարածքին և սկսել են ուտել լուսանկարները։
Հոդվածի վերջում Հայրապետյանը նշում է, որ, եթե որոշում կայացնողն ինքը լիներ, հաստատ կապրեր Խծաբերդում։
