Չգիտեմ, թե ինչպես է վիճակն այլ երկրներում, բայց Հայաստանի հասարակական-քաղաքական կյանքում պարանոյայի հասնող կասկածամտությունը լայնորեն տարածված երևույթ է: Ցանկացած ոչ հաճո երեւույթների տակ հակադիր ճամբարների ներկայացուցիչներն ու քաղաքականացված զանգվածը տեսնում են ինչ-որ մեկի ականջները՝ «ծախված է», «ուրիշի հրահանգներ է կատարում»: Ընդ որում, այդ կասկածամտությունը տարածվում է թե տեղական եւ թե միջազգային մասշտաբի երեւույթների վրա: Ասենք, երբ Վենետիկի հանձնաժողովը ՍԴ-ն ցրելու մասին «կիսաքաղցր» եզրակացություն է տալիս, ընդդիմության ներկայացուցիչները վստահություն են հայտնում, որ դա Եվրոպական կառույցների (այսինքն՝ «սորոսականների») դավերի մի մասն է:
Երբ նույն հանձնաժողովի նախագահ Ջիանի Բուքիքիոն «կիսաթթու» նամակ է գրում Հրայր Թովմասյանի գործի վերաբերյալ, իշխանություն ջատագովներն ասում են՝ «դե, մենք միշտ էլ գիտեինք, որ Բուքիքիոն Սերժ Սարգսյանից կաշառք է վերցնում»:
Նույնը՝ ներքին կյանքում: Ենթադրենք, մարդիկ կան, որոնք դժգոհ են գույքահարկի բարձրացումից: «Ահա, – եզրակացնում են իշխանամետները, – ռոբասերժականները գլուխ են բարձրացնում»:
Բայց առավել զավեշտալի է, երբ ընդդիմադիր քաղաքական գործիչներն են իրար վրա «տակառ գլորում»: Վերջին առիթներից մեկը «Լուսավոր Հայաստան» կուսակցության դիրքորոշումն էր ՍԴ դիմելու կապակցությամբ: Ճի՞շտ է այդ դիրքորոշումը թե սխալ՝ տվյալ դեպքում կարեւոր չէ՝ մնացած ընդդիմադիրներին ոչ թե այդ դիրքորոշման հիմնավորումներն էին հետաքրքրում, այլ ԼՀԿ-ի հաշվին ինքնահաստատվելու ցանկությունը. «Մենք իսկական, արմատական ընդդիմադիրներ ենք, իսկ ահա Էդմոնը ցույց տվեց իր դեմքը՝ նա ծախվել է Նիկոլին»: ԼՀԿ-ն, բնականաբար, պատասխանում է «հիմարն ինքդ ես» ոճով, եւ բանավեճը դառնում է բավականին «դիտարժան»:
Կարդացեք նաև
Այնպես որ պարանոյան զուտ իշխանական երեւույթ չէ՝ դա մեր քաղաքական մշակույթի մի մասն է: Տվյալ դեպքում այն նպաստում է ընդդիմության պառակտվածությանը, որը օբյեկտիվորեն բացասական երեւույթ է թե՛ պետության, թե՛ իր՝ ընդդիմության, հեռանկարների տեսանկյունից: Բնականաբար, պարտադիր չէ, եւ երբեմն էլ հնարավոր չէ, որ ընդդիմադիր կուսակցությունները միավորվեն ինչ-որ դաշինքների մեջ, օրինակ, ես չէի նախանձի այն քաղաքական ուժին, որն այս պահին ՀՀԿ-ի հետ դաշինք կկազմեր: Բայց, գոնե սեփական շահերից ելնելով, ընդդիմադիրները կարող են պայմանավորվել՝ իրար վրա ցեխ չշպրտելու մասին:
Բացի ամեն ինչից՝ մեր երկրի առջեւ կանգնած խնդիրների լրջությունը պետք է որ սթափեցնի մեր քաղաքական ուժերին՝ թե՛ իշխանամետ, թե՛ ընդդիմադիր: Թե չէ ստացվում է, որ կորոնավիրուսն արդեն հաղթահարեցինք, հարեւաններն այլեւս մեզ չեն սպառնում, տնտեսությունը փայլուն վիճակում է, եւ միակ հարցը, որը բաց է մնացել, այն է, թե ո՛ր քաղաքական ուժերն են երեք տարի հետո մաս կազմելու Ազգային ժողովին: Ոչի՞նչ, որ այդ հարցն ինձ առանձնապես չի հետաքրքրում:
Արամ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ
Տարակոյս չկայ որ ՛՛կասկածամտութիւնը՛՛ դարձած է համաճարակի համազօր հիւանդագին վիճակ ՚որ անհնարին կը դարձնէ որևէ անձի կամ խմբակցութեան հետ լուրջ խօսակցութիւն ունենալ -մշակոյթի՞ հարց է թէ տագնապի հետեւանք ՞ ։
Ամէն պարագային ամէնէն ողջամիտը կը գտնեմ ,Պ.Աբրահամեան , Ձեր վերջին պարբերութիւնը ,
«Բացի ամեն ինչից՝ մեր երկրի առջեւ կանգնած խնդիրների լրջությունը պետք է որ սթափեցնի մեր քաղաքական ուժերին՝ թե՛ իշխանամետ, թե՛ ընդդիմադիր»:
Ամբողջական հոդվածը կարող եք կարդալ այս հասցեով՝ https://www.aravot.am/2020/07/03/1121339/
© 1998 – 2020 Առավոտ – Լուրեր Հայաստանից
Գործազուրկներին, նպաստներ ու կենսաթոշակներ ստացողներին, դրամաշնորհներով ապրողներին, իշխանության (կառավարության) և կուսակցական կերակրատաշտից սնվողներին, բամբասողներին, նախանձներին, նավսոտներին ու վիպերների «հացը կտրողներին» զբաղեցնելու համար անհրաժեշտ է «adrenalin».
Ոչինչ,
Բայց մարդիկ հարկեր են վճարում իշխանությանը (կառավարությանը), քանի որ նրանց ստիպում են՝ սպառնալով ուժ կիրառել դիմադրության դեպքում… պարանոյա…