«Ադրբեջանը շահագրգռված չէ պատերազմական գործողությունների երկարաձգման հարցում, ինչի համար ունի ծանրակշիռ պատճառներ». Aravot.am-ի զրուցակիցն է Արցախի հանրապետության նախագահի միջազգային հարաբերությունների հարցերով խորհրդական Նելլի Բաղդասարյանը
-Ադրբեջանի նախագահ Իլհամ Ալիևի՝ վերջին օրերի ակտիվ հարցազրույցները տարբեր միջազգային լրատվամիջոցներին, այնպիսի տպավորություն են ստեղծում, որ Ադրբեջանը շտապում է:
-Ադրբեջանը բռնել է վերջնագրերի լեզվով խոսելու ոչ էֆեկտիվ ճանապարհը, խոսքս վերաբերում է այսօրվա ամենաթարմ հարցազրույցներին և հայտարարություններին: Ադրբեջանի սադրիչ գործելակերպը հակասում է բոլոր տեսակի հակամարտաբանական նորմերին: Այսինքն, Ադրբեջանը քաղաքական մակարդակում հայտարարություններ է անում, որ հավատարիմ է ձեռք բերված պայմանավորվածություններին, իսկ իրականում կիրառում է ռազմական ճանապարհը, որպես «բացառիկ և լավագույն այլընտրանք բանակցային որոշումներին»:
-Որտե՞ղ փնտրել Ադրբեջանի շտապողականության պատճառները և հակամարտության զսպումները:
Կարդացեք նաև
-Ադրբեջանը շատ լավ է հասկանում , որ պատերազմի երկարաձգվելու դեպքում մեծ խնդիրների առջև է կանգնելու: Առաջին հերթին, ի թիվս այլ խնդիրների Ադրբեջանին սպասվում է տնտեսական կրախ, որն արդեն իսկ սկսվել է: Ադրբեջանաղարաբաղյան առաջին պատերազմի ընթացքում, ադրբեջանական նավթը և հակամարտությունը ուղիղ կապի մեջ էին, քանի որ Ադրբեջանի հետ նավթագազային իրավապայմանագրային հարաբերությունների մեջ մտած պետություններին անհրաժեշտ էր «խաղաղ Ադրբեջան»:
Այս օրերին, արդեն իսկ հոկտեմբերի 12-ին, Chevron ամերիկյան նավթային ընկերությունը հայտարարել է, որ պատրաստվում է դուրս գալ Ադրբեջանից: Այս գործընթացը շարունակվելու միտում ունի և համաչափ դրսևորումներ կարող է ունենալ ռազմական գործողությունների երկարաձգման դեպքում: Այս դեպքում չի աշխատելու նաև Ադրբեջանի իշխող էլիտայի կողմից նավթային խոշոր պայմանագրերով հակամարտության շահավետ քաղաքական լուծումների հասնելու մարտավարությունը:
Փաստացի, Ադրբեջանի հիմնական ֆինանսատնտեսական, ինչպես նաև մասամբ աշխարհաքաղաքական ռեսուրսը նավթն է, որն այս դեպքում կարճաժամկետ ներգործություն է ունենալու: Այսպիսով, լինելով ռենտային պետություն և բյուջեն ձևավորելով հիմնականում ածխաջրածնային ռեսուրսների հաշվին, պատերազմական գործողություների երկարաձգման դեպքում, Ադրբեջանի տնտեսական կրախը անխուսափելի է՝ առաջին հերթին օտարերկրյա ներդրումների դադարեցման պատճառով: Փաստացի Ադրբեջանի «նավթային անեծքը» ուժի մեջ է մտնում:
Հաջորդ խնդիրը, Ադրբեջանի ճնշված վիճակում գտնվող և ուծացվող տեղաբնիկ ժողովուրդների տիրույթում է: Վերջիններս, կարծում եմ, վերջնականապես հասկացել են, որ Ալիևի համար թնդանոթի միս են. դրանով էլ պայմանավորված՝ նրան բացարձակապես չեն հետաքրքրում առաջնագծում մնացած հազարավոր զոհերի դիակները վերադարձնելու հարցը: Այսինքն, Ադրբեջանը խնդիր է ունենալու արագ փակելու նաև այս հարցերը:
Այս ամենից ելնելով, համոզվածություն եմ հայտնում, որ հակամարտության զսպումները նաև ադրբեջանական հասարակության ներսում են:
Նելլի ԳՐԻԳՈՐՅԱՆ
