Բոլորն են հասկանում, որ ներկայիս իշխանությունը, տապալելով այն ամենը, ինչը հնարավոր է, և ինչն անգամ անհնարին է, սպառնում է պետականության գոյությանը, ու մարդիկ, ըստ պարզ տրամաբանության, պետք է միավորվեին իրավիճակը փոխելու համար, սակայն դա տեղի չի ունենում։ Կա կարծիք, որ նման փորձերի կազմակերպիչները չեն կարողանում ճիշտ և հստակ ձևակերպել իրենց նպատակները։ Այս կարծիքի հետ միանշանակորեն պետք է համաձայնել, սակայն արդյո՞ք դա է հիմնական պատճառը, որ հանրային մոբիլիզացիա տեղի չի ունենում, թե՞ պատճառն ավելի խորքային է։
Վերջին երեսուն տարիների ընթացքում՝ անկախությունից ի վեր, Հայաստանում կա փոխվստահության խնդիր։ Ըստ սոցիոլոգիական հարցումների՝ որքան երկիրը կայացած ու բարգավաճ է, այնքան բարձր է մարդկանց փոխվստահության աստիճանը և հակառակը։ Կարելի է նաև այլ կերպ մեկնաբանել. որքանով բարձր է փոխվստահության աստիճանը, այնքանով բարձրանում է երկրի բարեկեցությունը, կայանում են ինստիտուտները։
Ցանկացած շարժման կամ առհասարակ ցանկացած կազմակերպված գործունեության համար մարդիկ պետք է միմյանց վստահեն։ Փոխվստահությունը բխում է պայմանավորվածությունների ու սկզբունքների պահպանությունից, որի շնորհիվ է միմիայն կարելի հասնել առաջադրված նպատակներին։
Հրապարակում հայտնված մարդիկ, որպեսզի կարողանան համախմբել մյուսներին, նախ պետք է կարողանան ապահովել կազմակերպման կանոնները՝ որոշումներն ընդունելու թափանցիկ մեխանիզմները, այսինքն՝ ունենալ կառուցվածք, սկզբունքներ ու կանոններ, որոնք տեսանելի ու ընդունելի են բոլոր նրանց համար, ում հրավիրում են միանալու իրենց ։
Կարդացեք նաև
Հայաստանի հիմնական խնդիրը փոխվստահության ու կազմակերպման ձևի բացակայությունն է։ Դրանց բացակայության պատճառով հեղինակազրկված են կուսակցությունները, տարաբնույթ կազմակերպությունները, պետական հիմնարկները։
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «ACNIS reView. Հայացք Երեւանից» օնլայն-հանդեսում
