«Արցախ 35. Պայքարը շարունակվում է»
Արցախը հաղթանակի զինվոր է
Ես` Ռոման Մարկի Ամիրխանյանս, ծնվել եմ 2004 թվականի մայիսի տասներեքին, Դիլիջան քաղաքում:
Ազգությունս` հայ: Ո՛չ այն պատճառով, որ ազգանունս յան-ով է ավարտվում, ոչ էլ՝ որ արցախցի եմ:
Կարդացեք նաև
Ես հայ եմ: Հայրս էլ էր հայ, որը 1993թ.-ին հանուն Արցախի հաշմանդամ էր դարձել: Պապս էլ է հայ, ում համար կամավոր կռվելն ու Շուշին ազատագրելը հերոսություն չէր, այլ պարտավորություն:
Ես հայ եմ ու ապրում եմ Արցախում, որովհետև մայրս էլ է հայ, ու աներեր է նրա համոզմունքը, որ Արցախի հողը սրբություն է, երկինքը`զանգակատուն:
35 տարվա հաղթական պայքարի մի մասնիկն եմ ես. իմ պայքարը դեռ տասը տարեկան է. արդեն տասը տարի է «Դեդո-Բաբոն» ընդունել են ինձ:
Այո՛, հաղթական: Այո՛, դեռ:
Մանկուց Սասունցի Դավիթն իմ իդեալն էր, իմ հերոսը: Արցախն էլ է Սասունցի Դավիթը. անմեղ, ազնիվ, բազմաչարչար, բազմաշնորհ, վեհ, անափ բարի ու հզոր:
Արցախը հայի պատիվն է ու միշտ հայի կարիքն ունի: Իմ սերունդը չհասցրեց հերթով, կարգով հասունանալ: Իմ սերունդը հասունացա՛վ: Իմ սերունդը ծանրութեթև անելու հնարավորությունից զրկվեց: Իմ սերունդը ընտրե՛ց: Հազարամյա պատմության, աստվածային մշակույթի, անդառնալի կորուստների և նախանձելի վերելքների հետ վաստակել ենք նաև հաղթելու պատգամը: Ես խաղաղություն բառը չեմ սիրում, այն Մըսրա Մելիքի «Կենդանի եմ»-ն է: Իմ սերունդը հաղթանակի զինվոր է: 35 տարվա ընթացքում թե որտեղ սխալվեցին մեր հայրերն ու պապերը, թե որքանով չարդարացան նրանց հույսն ու հավատը, թե ժամանակի թելադրանքը ինչ հետևանքներ ունեցավ՝ անիմաստ է քննարկելը: Ունենք այն, ինչ ունենք: Եվ ունենք երկու ոտքով ամուր իր հողին կանգնած հայ: Բացառություններին չեմ ուզում անդրադառնալ, դրանք էլ թող իմ կտավի ստվերները լինեն: 35-ամյա հաղթական պայքարում հասել ենք Ռուբիկոնին, ու այն անցնելու համար հայրենիքի՛ց պիտի վերցնենք ու վերադարձնե՛նք հայրենիքին ամենանվիրականը` կյանք ու ապրելու կամք:
Խաղաղություն բառը չեմ սիրում: Իմ սերունդը հաղթանակի զինվոր է: Անցնելու ենք Ռուբիկոնը, պատվով ենք անցնելու, որովհետև գիտենք արժեքը տարբերել գնից: Երեխան ծնողից սեր և հարգանք է ժառանգելու: Դասատուն մեկընդմիշտ զիջելու է ուսուցչին: Քրիստոնյան լուցկիով մոմաթելը վառողը չի լինելու, այլ գոնե «Ոսկե կանոնի» հետևորդը: Երիտասարդը հպարտ պիտի լինի, որ հայրենիքն իր կարիքն ունի ու ինքն արդեն զինվոր է, թեև նորածին հայն անգամ արդեն զինվոր է:
Իմ սերունդը ունակ է պահպանելով ազգայինը, յուրացնելով համաշխարհայինը՝ ներկայանալ աշխարհին՝ ամուր բազկով, բաց ճակատով, կայուն գիտելիքով, նորարարությամբ, ոսկե ձեռքերով, շուք ու շնորհքով ու հաստատել ևս մեկ անգամ, որ մենք հաղթանակի սերունդ ենք:
Արցախ 35. պայքարը շարունակվում է… ես անքակտելի մասնիկն եմ:
Ռոման ԱՄԻՐԽԱՆՅԱՆ
