Իրական ժողովրդավարությունը միայն պետական պաշտոնյաների ընտրությունները չեն, գեղեցիկ հայտարարություններն ու բաժակաճառերը չեն։ Ժողովրդավարությունն ամենաընդգրկուն իմաստով իշխանության առավելագույն ապակենտրոնացումն է՝ վերևից ներքև սկզբունքով։ Դա վերաբերում է՝ ինչպես տեղական ինքնակառավարման մարմինների հզորացմանն ու կայացմանը (իրապես զարգացած բոլոր ժողովրդավարություններում ՏԻՄ-երն ունեն հսկայական դեր ու ազդեցություն), այնպես էլ՝ հանրային-քաղաքացիական միավորումների ներգրավվածության, ինքնուրույնության մեծացմանը։ Բուհերը հենց այդպիսի ակադեմիական միավորումներ են, որոնք ինստիտուցիոնալ, իրավական իմաստով ունեն ինքնուրույնության ու ինքնավարության բոլոր, այդ թվում՝ սեփական ղեկավար մարմիններ կազմավորելու իրավունքները։ Նիկոլ Փաշինյանը, սակայն, կոպտագույն կերպով խախտելով այդ սկզբունքները, ուղղակի, վերևից պաշտոնակատար է նշանակում մեկին, ում հետ բուհի ուսանողադասախոսական կազմն ուղղակի չի ցանկանում աշխատել։
Տվյալ դեպքում նշանակվողի անձը երկրորդական է, կարևորն իշխանության միջամտությունն է ակադեմիական հաստատության ներքին կյանքին, որը գործնականում նշանակում է իշխանության ուզուրպացիա։
Ճակատագրի հեգնանքով, իսկ գուցե խիստ մտածված ու հաշվենկատ կերպով դա տեղի է ունենում Նիկոլ Փաշինյանի կողմից հնչած՝ «ես իշխանության ուզուրպատոր չեմ և չեմ լինի» հայտարարության հենց հաջորդ օրը։ Բրյուսովի անվան համալսարանի դասախոսական և ուսանողական կազմը դեռևս արժանապատվորեն դիմադրում է իշխանության ուզուրպացիայի այս խայտառակ դրսևորմանը։ Բայց այդ պայքարում նրանք մեծ հաշվով միայնակ են և չեն ստանում ոչ միայն հանրության լայն շերտերի, այլ անգամ գործընկերների՝ այլ բուհերի դասախոսների և ուսանողների աջակցությունը։
Հարություն Ավետիսյան
Կարդացեք նաև
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «168 ժամ» շաբաթաթերթի այսօրվա համարում
