Հայաստանում ու Հայաստանի շուրջ կատարվողի վերաբերյալ հանրային գրեթե բոլոր շերտերում լուռ, չբարձրաձայնվող կոնսենսուս կա՝ բոլորըսպասում են մեծ, ավելի մեծ աղետի։ Դա կլինի նոր պատերազմի՞, «խաղաղության պայմանագրի՞» ստորագրման տեսքով, թե՞ որևէ այլ դրսևորմամբ, այս պահին այնքան էլ հստակ չէ։ Բայց բոլորի համար միանշանակ է, որ աղետ լինելու է։
Նորմալ, ներքին դիմադրողականություն ունեցող հասարակություններում մոտալուտ աղետի վտանգը միավորող, կոնսոլիդացնող նշանակություն է ունենում, հանրությանը ստիպում է մոբիլիզացնել ներքին ռեսուրսներն ու պատրաստվել պայքարի։ Մեր դեպքում, սակայն, աղետի անխուսափելիության շուրջ կոնսենսուսն արտահայտվում է համընդհանուր թուլացմամբ ու պայքարի որևէ դրսևորման բացակայությամբ։
Կոնսենսուսը կարծես կայացել է նաև անպայքար հանձնվելու հարցի շուրջ։ Հայաստանն ապրում է գործնականում հանձնված–հանձնած ռեժիմում։ Իշխանությունը՝ ամենավերևից մինչև ամենաստորին շերտը, գործում է ամեն ինչ թշնամուն և մնացյալին հանձնելու տրամաբանությամբ։
Հանրային այս մթնոլորտը, անտարբերությունն ինքնին արդեն աղետ է, քանի որ ամեն ինչ հանդուրժելու պատրաստ հասարակությունը վտանգավոր է առաջին հերթին՝ ինքն իր համար։ Այս իրավիճակից ելքը, իհարկե, հեշտ չէ և առաջին հերթին պահանջում է հանրային առողջացում, հասարակական դիմադրողականության վերականգնում ու իրական պայքարի ոգի։
Կարդացեք նաև
Հարություն ԱՎԵՏԻՍՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «168 ժամ» շաբաթաթերթի այսօրվա համարում։
