Իշխող խմբակցության պատգամավոր Հակոբ Ասլանյանը դրական է գնահատում բրյուսելյան վերջին հանդիպման արդյունքները։
– Ճանաչել Ադրբեջանի տարածքային ամբողջականությունը՝ 86 հազար 6 հարյուր ք/կմ տարածքով, արդյոք չի՞ նշանակում Արցախը ճանաչել Ադրբեջանի կազմում։
– Ես զարմանում եմ Ձեր հարցադրումից, հիմա ասեմ, թե, իմ կարծիքով, զարգացման ինչ տենդենց եմ տեսնում։ Մենք մինչեւ չլուծենք առաջին հարցը, չի լուծվելու երկրորդը։ Առաջինն այն է, որ, այո, երկու կողմն էլ, եթե հնարավոր է, պիտի ճանաչեն միմյանց տարածքային ամբողջականությունը, դրանից հետո միջազգային հանրության առջեւ կա այդ խնդիրը, եւ մենք տանելու ենք այդ խնդիրը մինչեւ վերջ, որ այդտեղ կա մարդու իրավունքների, ժողովուրդների ազատությունների, ինքնորոշման իրավունքը, եւ այս դեպքում, միջազգային հանրություն, դուք պարտավոր եք կա՛մ այնպիսի վիճակ ստեղծել, որ Լեռնային Ղարաբաղն այնպիսի ստատուս ունենա, որ իսկապես համոզված լինել, որ ԼՂ ժողովրդի ոչնչացման կամ ուրիշ վտանգ չի սպառնում, եւ կա՛մ էլ, ես կարծում եմ, որ մենք կամաց-կամաց գնալու ենք Կոսովոյի նախադեպով: Սերբիայի տարածքային ամբողջականությունն էլ ճանաչվեց, բայց, ի վերջո, Կոսովոն ճանաչվեց որպես անկախ: Սերբիային ասացին, որ ճանաչում ենք, բայց կա ժողովրդի մի մաս, որ ինքնորոշվելու իրավունք ունի։ Միջազգային հանրության պահանջն է՝ մինչեւ չճանաչեք միմյանց տարածքային ամբողջականությունը, ուրիշ հարց չի կարող մեջտեղ գալ։
– Այսինքն՝ հիմա, առանց երաշխիքների, Արցախը ճանաչում ենք Ադրբեջանի մաս, որ հետո անկախանա՞։
Կարդացեք նաև
– Մենք չենք ճանաչում Արցախը որպես Ադրբեջանի մաս, մենք ճանաչում ենք Ադրբեջանի տարածքային ամբողջականությունը․․․
– Այն տարածքով, որում ընդգրկված է նաեւ Լեռնային Ղարաբաղը։
– Բնական է, մենք ճանաչում ենք Ադրբեջանի տարածքային ամբողջականությունը, բայց դրանից անմիջապես հետո միջազգային հանրությունը գիտի եւ ինքն էլ հասկանում է, որ պետք է նաեւ այդ ժողովրդի ազատ ինքնորոշման իրավունքը դրվի։
Լուսինե ՇԱՀՎԵՐԴՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Հրապարակ» օրաթերթի այսօրվա համարում:
