Թե ինչու են նրան հարսանիքի կանչում
Վերջին ժամանակներս Հայաստանը սկսել է նմանվել գեղանի հարսնացուի, որի շուրջը պտտվում են երկրպագուները եւ հաճոյախոսություններ են շռայլում։ Մի քանի օր առաջ, օրինակ, մեզ գովել է Ժիրինովսկին, որը կանխատեսեց Հայաստանի ապագան՝ որպես տարածաշրջանային մեծ տերություն։ Մենք, իհարկե, ուրախացանք մարգարեի խոսքերից, սակայն լիակատար հրճվանքին խանգարում էր նրա «փլեյբոյական» համբավը։ Զգացվում էր փոքր-ինչ ավելի լուրջ երկրպագուի պահանջը։
Եվ ահա, բավականին հեղինակավոր փորձագետ, ռազմական մեկնաբան Պավել Ֆելգենգաուերը հայկական բանակը անվանեց ամենակազմակերպվածը եւ մարտունակը ԱՊՀ-ում, իսկ Հայաստանը՝ Համագործակցության միակ երկիրը, որը կարողացավ, չնայած հանրահայտ դժվարություններին, ստեղծել նման բանակ։
Ամեն ինչ ճիշտ է եւ, իհարկե, շատ հաճելի։
Կարդացեք նաև
Այնուամենայնիվ, նման գովեստները որոշակի հարցեր են առաջացնում եւ նույնիսկ՝ տագնապ։ Հարցն այն է, որ մենք իրականում գեղանի օրիորդ չենք, եւ եթե մեզ հարսանիքի են կանչում, ապա ամենեւին ոչ ամուսնանալու նպատակով։ Մոսկվան ծրագրեր է մշակում նոր ռազմաքաղաքական միության մասին։ Եվ, իհարկե, առաջին դերերից մեկն այստեղ պետք է խաղա «ԱՊՀ-ի ամենահզոր բանակը»։ Իսկ ժողովրդական իմաստությունը զգուշացնում է. նույնիսկ ավանակը, որին մեծ շուքով հարսանիք են հրավիրում, անմիջապես հասկանում է, թե ինչի համար է դա արվում՝ կամ ջուր է կրելու, կամ էլ ցախ։
Ա. ԲԱԳՐԱՏՈՒՆԻ
