Հայաստանի գրողների միության (ՀԳՄ) նախագահ Լեւոն Անանյանն օրերս հայտարարել էր, թե որ օրն ինքը դուրս գա միությունից, կառույցը այդ օրն իսկ կվերածվի Սոդոմ Գոմորի:
Aravot.am-ը որոշեց ՀԳՄ որոշ անդամներից հետաքրքրվել՝ կիսո՞ւմ են արդյոք միության նախագահի այդ տեսակետը:
Արձակագիր, դրամատուրգ Գուրգեն Խանջյանին զայրացրեց մեր հարցը: Նա ասաց, որ նման բան չի լսել, վստահ չէ, թե Լեւոն Անանյանն այդպիսի միտք է հայտնել: «Ես չեմ լսել այդ արտահայտությունը եւ չեմ ուզում առհասարակ գրողների միության մասին խոսել: Ընդհանրապես միության մասին շատ տհաճ վերաբերմունք կա մամուլի կողմից: 120 հասարակական կազմակերպություն կա, սեւեռվել եք գրողների միությա՞ն վրա: 400 հոգուն հաճելի է ունենալ իրենց միությունը, եւ դա իրենց գործն է: Չեմ սիրում, երբ ինձ նման հարցեր են տալիս:
Մամուլն ամեն ինչ թողում է, հատկապես օգոստոսին, երբ բանուգործ չունի, հարձակում է սկսում գրողների միության վրա. էս ինչո՞ւ սենց ասեց, էն մտավորականը ստեղ մտավ-դուրս եկավ, նա էնտեղ…
Կարդացեք նաև
Մարդիկ միություն են սարքել, իրենց հաճելի է այդ միությունը, հակառակ դեպքում չէին հավաքվի, դա միայն մեր գործն է, ձեզ դա վերաբերվո՞ւմ է որեւէ կերպ… գիրք չեք կարդում, գրականությամբ չեք զբաղվում»,-նեղսրտեց Գուրգեն Խանջյանը:
Բանաստեղծ, թարգմանիչ եւ գրականագետ Արտեմ Հարությունյանը կարծում է, որ Լեւոն Անանյանը մի մի քիչ խիստ է արտահայտվել, գրողներն այդքան անկառավարելի չեն, բայց, ընդհանուր առմամբ համամիտ է միության նախագահի հետ: «Գրողների միությունն ակտիվացել է Լեւոն Անանյանի շնորհիվ, նա ահագին աշխատանք է անում, ես լավ կարծիքի եմ նաեւ երկու քարտուղարներ Էդուարդ Միլիտոնյանի եւ Պետրոս Դեմիրճյանի մասին»,-ասաց նա:
Ավելի ուշ Արտեմ Հարությունյանն ավելացրեց. «Գրողական մթնոլորտը երբեմն շատ է քաոսի վերածվում, գրականությունը երբեմն «մտնում» է անձնական հաշիվների դաշտ, շատ արագ բեւեռներ են ստացվում, վիրավորում են իրար, ինչ-որ տեղ ինքը (Լեւոն Անանյանը-Գ.Հ,) ճիշտ է ասում: Ի դեպ, լավ եղավ, որ արտահերթ համագումար եղավ, ծրագիր ընդունվեց: Կարեւոր է, որ ինչ-որ կենտրոն լինի, որի շուրջ հավաքվեն գրողները, առողջ մթնոլորտ լինի, թե չէ բավական բարդ է գրականության մարդկանց ղեկավարելը»:
Գոհար ՀԱԿՈԲՅԱՆ
Միանգամայն համամիտ եմ հարգարժան արցակագրի, և մյուս գրողների հետ, որ մեր երկրում բոլոր
բացասական երևույթների մեղավուրը՝ մամուլն է: Մամուլի ազնիվ ու արդար մեկնաբանությունները
գռգռում և շարքից դուրս են բերում երկրի տերերին, որոնք էլ զայրանում և անկարգ երեխաների
նմամ անում են ավելի վատը, քան արել են: Մամուլի պատճառով օր-օրի մեծանում է թալանը,
արտադաղթը, օֆշորագիտությունը, և նույնիսկ՝ ԱԺ պատգամավոր վարդան այվազյանը վերածվեց ԲՈՄԺԻ, մինչև այդ ունենալով,՝ ազնիվ ու պարկեշտ մարդու համբավ: Իրոք, մի՞ թե՛ մամուլը ուրիշ բան ու գործ չունի, օրինակ թող զբաղվի միայն ֆուտբոլի գովքով, կամ շոու-բիզնեսով, և մեծ օգուտ
կբեր երկրի տնտեսությանը: Այ՛ որտեղ է թաքնված շան գլուխը:
Կարծեմ, Վախթանգ Անանյանինն է պատմվածքը, որտեղ գյուղացու մեկը նավթի լամպի աղոտ լույսի տակ իր տրեխներն է նորոգում: Դե, նավթ չկա, վերջանալու վրա է, բոցը ճթճթում է, ու գյուղացին մի քանի անգամ լամպին զգուշացնում է, որ չճթճթա: Վերջապես, համբերությունը մարդու հատվում է ու նա մահակոջ ջարդում է լամպը: Հեղինակը իմաստուն կերպով եզրակացնում է. պատճառը աղքատությունն է: Մեր գրողների միությունը այսօրվա հայի նման թշվառական է, ոչ փող ունի, ոչ էլ ուրիշ միջոց: Դրա համար էլ գրողները նմանվել են նավաբեկությւունից հետո լաստի վրա հայտնվածներին: Ռեսուրսների ներհոսք չկա, ուրեմն պիտի իրար ուտեն: Ամենաուժեղը մնալու է միակ կենդանին: Իսկ ռեսուրս չկա, որովհետև պետություն չկա, որովհետև կառավարիչ խմբում մտավորականություն չկա, խելք չկա, խիղճ չկա, Աստծո գահին էլ նստել է ամերիկյան դոլարը: Դե, Հայրենիքն էլ, հենց իննսունմեկին էր մահվաւն դատապարտվել: