Ֆեյսբուքը լցված է մեկնաբանություններով, որոնց իմաստը հետեւյալն է. աշխարհի ֆուտբոլի առաջնությունում X թիմն ավելի արժանի էր հաղթանակի, բայց հաղթել է եւ հաջորդ փուլ է դուրս եկել Y թիմը: Ենթատեքստն ավանդական է մեր մենթալիտետի համար՝ վայ, էս ի՜նչ անարդար աշխարհ է: Ինչպե՞ս է հայաստանցի ֆուտբոլասերը այս առաջնությունում որոշում՝ թիմը արժանի՞ է հաղթանակի, թե՞ արժանի չէ: Իր սուբյեկտիվ համակրանքով՝ տվյալ երկրի կամ էլ՝ ֆուտբոլային այս կամ այն խաղաոճի հանդեպ, որից նաեւ ենթադրություններ են արվում մրցակիցների կամ մրցավարի «դաղալության» վերաբերյալ:
Իմ մոտեցումն այդ առումով հակասում է հայաստանցիների մեծ մասի կարծիքին. ոչ մի պարտության համար պետք չէ արդարացումներ գտնել: Օրինակ, 1986 թվականի առաջնությունում Մարադոնան ձեռքով գոլ է խփել՝ ակնհայտ «դաղալություն» էր: Դե, թող նրա մրցակից Անգլիան պատասխան 4 գոլ խփեր Արգենտինայի դարպասը: Կամ՝ հիմա, այս առաջնությունում որոշ թիմեր հաջորդ փուլ անցնում են խաղից հետո 11 մետրանոցներով: Իհարկե, բախտի բան է: Ուրեմն, առավելության հասեք խաղի ժամանակ, հիմնական կամ լրացուցիչ ժամանակում, որ գործը դրան չհասնի:
Այս ամենը ես գրում եմ՝ հաշվի առնելով, որ դատավորները ակնհայտորեն օգնում են Բրազիլիային, որ այդ թիմը սեփական հարկի տակ չեմպիոն դառնա: Բայց ես հույս ունեմ, որ կիսաեզրափակիչում գերմանացիները կառաջնորդվեն իմ դավանած սկզբունքով՝ կենտրոնանալ ոչ թե մրցակիցների եւ մրցավարների հնարավոր խարդախությունների, այլ սեփական խաղի վրա: Դե, իսկ եթե Գերմանիան առաջնորդվի «հայաստանյան սկզբունքներով» (ի՜նչ անարդար աշխարհ է), ապա այդ թիմի պարտությունը միանգամայն օրինաչափ կլինի:
Ի դեպ, ոչ ոք չի քննարկում այն հարցը, թե ինչու ինչո՞ւ հայաստանյան բոլոր չորս ակումբները առաջին իսկ խաղում պարտություն կրեցին՝ մեղմ ասած, ոչ այնքան ահեղ մրցակիցներից: Գուցե այնտե՞ղ էլ ինչ-որ «դաղալություն» կար:
Կարդացեք նաև
Արամ Աբրահամյան
Ֆուտբոլը հլա հեչ, բա որ օտար երկրների կառավարությունների որոշումներն ու աշխատոճն են սկսում քննադատել, դա լրիվ կոմեդիա է
Որպեսզի բրազիլացի ցուցարարները թողնեն մրցաշարը խաղաղ ընթանա,Բրազիլիայի հավաքականին պետք է օգնել հասնելու եզրափակիչ…
Բայց էդ «ֆուտբոլային գրանդները» շատ անհավես են խաղում՝ նայել չի լինում (բացի Հոլանդիայի ու Գերմանիայի առաջին խաղերը)։ Ափսոս չէին Չիլին ու Կոլումբիան։