Անտառ կարելի է գնալ տարբեր պատճառներով, օրինակՙ սունկ կամ վայրի մորի հավաքելու, կամՙ որսորդության, կամՙ պարզապես զբոսնելու: Ըստ էության անտառ գնալու պարագայում կարեւոր չէ գնալու նպատակը, կարեւորն այն է, թե ո՞ւմ հետ ես գնում: Եթե անտառ գնացողներն իրար չեն վստահում, ապա այդ ճանապարհորդությունը կարող է անվտանգ չլինել ոչ միայն անտառում ապրող գազանների, կամ որսի հարմար կենդանիների համար, այլ նաեւՙ որսորդներից յուրաքանչյուրի:
Հետեւաբար անտառ գնալու համար երկու կարեւոր նախապայման կաՙ գնալու նպատակից կարեւոր. մենակ չգնալը եւ ընկերների ով լինելը:
Հունվարի մեկից, ընդամենը մեկ շաբաթից փոքր-ինչ ավել ժամանակահատված հետո, Հայաստանըՙ Ռուսաստանի, Ղազախստանի եւ Բելառուսի հետ… գնում է անտառ, այնտեղ այս կազմին միանալու խոստում է տվել նաեւ Ղրղըզստանը:
Միաբերան պնդել, որ այս երկրները մեր վստահելի բարեկամներն ենՙ չենք կարող, ոչ ոք չի կարող: Օրինակ, հիշյալ երկրներից միայն Ռուսաստանն է, որ ճանաչել եւ դատապարտել է հայերիս հարցերի հարցը Ցեղասպանությունը: Մյուսները, ենթադրենք թյուրքախոս ղազախները, ոչ միայն չեն ճանաչել, այլեւ չեն էլ ճանաչի, համենայն դեպսՙ ավելի վաղ, քան դա կանի Թուրքիան:
Կարդացեք նաև
Հովիկ ԱՖՅԱՆ
Հրապարակումն ամբողջությամբ՝ «Ազգ» թերթի այսօրվա համարում:
